ਪਤਾ ਨਈ ਕਿਉਂ.....?

ਪਤਾ ਨਈ ਵਕਤ ਹੀ ਖਰਾਬ ਸੀ,
ਪਤਾ ਨਈ ਓਹਦੇ ਹੀ ਦਿਲ ਚ ਕੋਈ ਹੋਰ ਸੀ,
ਜਾਂ ਫੇਰ ਸਾਨੂੰ ਹੀ ਪ੍ਰੀਤ ਨਿਭਾਉਣੀ ਨਾ ਆਈ,
ਸਦਰਾਂ ਵੀ ਟੁੱਟ ਗਈਆਂ,
ਦਿਲ ਵੀ ਬਿਖਰ ਗਿਆ,
ਕਦੇ ਮੁੜਕੇ ਓਹ ਵਾਪਸ ਪ੍ਰਾਹੁਣੀ ਨਾ ਆਈ.....

ਪਤਾ ਨਈ ਅਸੀਂ ਹੀ ਬਹੁਤੇ ਨੀਵੇਂ ਸੀ,
ਪਤਾ ਨਈ ਓਹ ਹੀ ਜਿਆਦਾ ਉੱਚੀ ਸੀ,
ਜਾਂ ਫੇਰ ਸਮੇ ਦੀ ਚਾਲ ਚਲਾਉਣੀ ਨਾ ਆਈ,
ਐਨੇ ਤਾਂ ਗਰੀਬ ਨਈ ਸਾਂ ਦਿਲ ਦੇ,
ਪਰ ਦੋਲਤਮੰਦ ਅਮੀਰ ਵੀ ਤਾਂ ਨਈ ਸੀ,
ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੀ ਕੀਮਤ ਪਵਾਉਣੀ ਨਾ ਆਈ....

ਪਤਾ ਨਈ ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਧੁੱਪ ਹੀ ਤਿੱਖੀ ਸੀ,
ਪਤਾ ਨਈ ਓਹਦਾ ਸ਼ਹਿਰ ਹੀ ਜਿਆਦਾ ਠੰਡਾ ਸੀ,
ਜਾਂ ਫੇਰ ਠੰਡੀਆਂ ਹਵਾਵਾਂ ਚ ਬਿਠਾਉਣੀ ਨਾ ਆਈ,
ਜਖਮ ਤਾਂ ਰਿਸ ਪਏ ਸਾਡੇ,
ਪੱਟੀਆਂ ਵੀ ਖੁੱਲ ਗਈਆਂ,
ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੀ ਇਹ ਪੀੜ ਲੁਕਾਉਣੀ ਨਾ ਆਈ.........

ਪਤਾ ਨੀ ਰਾਹੀਂ ਸਾਡੇ ਕੰਡੇ ਸੀ,
ਪਤਾ ਨਈ ਓਹਦੇ ਹੀ ਪੈਰ ਵੱਧ ਕੂਲੇ ਸੀ,
ਜਾਂ ਫੇਰ ਅੱਡੀ ਓਹਦੀ ਤਲੀ ਤੇ ਟਿਕਾਉਣੀ ਨਾ ਆਈ,
ਪਰ ਗਰੀਬੀ ਦੇ ਕੰਡੇ ਸੀ,
ਓਹਦੇ ਤਾਂ ਚੁਭਣੇ ਹੀ ਸੀ,
ਸਾਨੂੰ ਨੋਟਾਂ ਦੀ ਸੇਜ ਵਿਛਾਉਣੀ ਨਾ ਆਈ.....

ਪਤਾ ਨਈ ਬੂਹਾ ਹੀ ਸਾਡਾ ਖੁੱਲਾ ਸੀ,
ਪਤਾ ਨਈ ਕੁੱਲੀ ਵੇਖ ਕੇ ਹੀ ਭਾਅ ਗਈ,
ਜਾਂ ਫੇਰ ਕੁੱਲੀ ਮਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਸਜਾਉਣੀ ਨਾ ਆਈ,
“ ਬਰਾੜਾ “ ਤਿੜਕਿਆ ਤੂੰ ਕਾਹਤੋਂ,
ਸ਼ਾਇਦ ਪੱਥਰ ਵੱਜੇ ਬਾਹਲੇ,
ਤੈਨੂੰ ਝੱਲਿਆ ਓਹ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਚਾਹੁਣੀ ਨਾ ਆਈ.....

ਮਾਂ ਜੰਮਦੀ ਹੈ ਇੱਕ ਮਾਂ

ਲੱਖ ਚੁਰਾਸੀ ਜੂਨਾਂ ਵਿੱਚੋ ਉੱਚੀ ਸੁੱਚੀ ਮਾਂ ਦੀ ਜੂਨ
ਮਾਂ ਨੂੰ ਜੰਮਣ ਦਿਓ ,,,,,ਮਾਂ ਨੂੰ ਵਧਣ ਦਿਓ
ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਲੋਕੋ ਨਾ ਤੋੜੋ ਰੱਬ ਦਾ ਕਾਨੂੰਨ

ਮਾਂ ਇੱਕ ਮਾਂ,,,, ਮਾਂ ਜੰਮਦੀ ਹੈ ਇੱਕ ਮਾਂ
ਕਿਹੜੇ ਰਾਹ ਵੱਲ ਤੁਰ ਪਈ ਦੁਨੀਆਂ
ਮਾਂ ਦੀ ਕੁੱਖ ਵਿੱਚ ਮਾਰਨ ਮਾਂ
ਮਾਂ ਇੱਕ ਮਾਂ ,,,, ਮਾਂ ਜੰਮਦੀ ਹੈ ਇੱਕ ਮਾਂ
ਮਾਂ ਤਾਂ ਹੈ ਰੱਬ ਦਾ ਨਾਂ

ਵਾਹ ਵਾਹ ਇੰਡੀਆ ਦੇ ਲੋਕ ਨਿਆਂਰੇ
ਥਾਂ ਥਾਂ ਮਾਤਾ ਦੇ ਮੰਦਰ ਉਸਾਰੇ
ਮਾਂ ਨੂੰ ਮੰਨਣ ਵਾਲੇ ਦੇਖੋ
ਨਹੀ ਡਰਦੇ ਮਾਰਨ ਤੋ ਮਾਂ
ਮਾਂ ਇੱਕ ਮਾਂ,,,, ਮਾਂ ਜੰਮਦੀ ਹੈ ਇੱਕ ਮਾਂ
ਮਾਂ ਤਾਂ ਹੈ ਰੱਬ ਦਾ ਨਾਂ

ਮਾਂ ਨਾਂ ਮਾਰੋ ਪੱਛੜੀ ਸੋਚ ਮੁਕਾਓ
ਇਹ ਕੁਰੀਤੀਆਂ , ਚੰਦਰੇ ਰਿਵਾਜ਼ ਮਿਟਾਓ
ਮੈ ਤਾਂ ਚਾਹਵਾਂ ਹਰ ਕੋਈ ਮਾਣੇ
ਮਾਂ ਧੀ ਭੈਣ ਬੋਹੜ ਦੀ ਛਾਂ
ਮਾਂ ਇੱਕ ਮਾਂ,,,, ਮਾਂ ਜੰਮਦੀ ਹੈ ਇੱਕ ਮਾਂ
ਮਾਂ ਤਾਂ ਹੈ ਰੱਬ ਦਾ ਨਾਂ

ਮਾਂ ਨੂੰ ਜਾਣੋ ਰੱਬ ਨੂੰ ਪਹਿਚਾਣੋ
ਹੋਰ ਨਾਂ ਗਲਤੀ ਕਰਿਓ ਅਣਜਾਣੋ
ਹਰ ਸਿਰ ਤੇ ਰੱਬ ਨਹੀ ਰਹਿ ਸਕਦਾ
ਮਾਂ ਦਾ ਭੇਸ ਵਟਾਂਉਦਾ ਤਾਂ
ਮਾਂ ਇੱਕ ਮਾਂ,,,, ਮਾਂ ਜੰਮਦੀ ਹੈ ਇੱਕ ਮਾਂ
ਮਾਂ ਤਾਂ ਹੈ ਰੱਬ ਦਾ ਨਾਂ

ਬਰਾੜ, ਨੇ ਰੱਬ ਦਾ ਦਰਸ਼ਨ ਕੀਤਾ
ਜਦ ਮਾਂ ਮੇਰੀ ਵਰਦਾਨ ਸੀ ਦਿੱਤਾ
ਪੁੱਤ ਲਿਖਦਾ ਰਹਿ ਪੁੱਤ ਗਾਂਉਦਾ ਰਹਿ
ਇਹ ਗੱਲ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਕੰਨੀ ਪਾਂਉਦਾ ਰਹਿ
ਸ਼ਾਇਦ ਤੇਰੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ
ਕੋਈ ਇੱਕ ਬੱਚ ਜਾਊ ਮਰਨ ਤੋ ਮਾਂ

ਮਾਂ ਇੱਕ ਮਾਂ,,,, ਮਾਂ ਜੰਮਦੀ ਹੈ ਇੱਕ ਮਾਂ
ਮਾਂ ਤਾਂ ਹੈ ਰੱਬ ਦਾ ਨਾਂ

ਉਜੜੇ ਹੋਏ ਦਿਲ ਦਾ ਰਾਹ

ਤੇਰੇ ਤੇ ਆਈਆਂ ਲਾਲੀਆਂ ਦੂਣੀਆਂ ਤੇ ਤੀਣੀਆਂ
ਸਾਡੇ ਤੇ ਪਤਝੜ ਜਿਹੀ ਪੌਣ ਦੇ ਆਉਂਣ ਨਾਲ ।

ਤੇਰਾ ਗਰੂਰ ਹੋਰ ਵੀ ਜਿਆਦਾ ਸੀ ਹੋ ਗਿਆ
ਤੇਰੇ ਤੇ ਚੰਨ ਦੇ ਵਿਚਲਾ ਅੰਤਰ ਮਿਟਾਉਂਣ ਨਾਲ

ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਹੀ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਇਸ ਕੋਸਿਸ਼ ਦੇ ਵਿੱਚ
ਸਾੜ ਲਏ ਸਭ ਚਾਅ ਸੂਰਜ ਤੱਕ ਪਹੁਚਾਉਂਣ ਨਾਲ

ਉਜੜੇ ਹੋਏ ਦਿਲ ਦਾ ਰਾਹ ਗਮਾਂ ਨੂੰ ਦਿਸ ਪਿਆ
ਸਰਦਲ ਤੇ ਇਕ ਪਿਆਰ ਦਾ ਦੀਪਕ ਜਗਾਉਂਣ ਨਾਲ

ਓ ਆਪੇ ਹੀ ਹਾਰ ਗਿਆ ਬਾਜੀ ਇਹ ਪਿਆਰ ਦੀ
ਗੈਰਾਂ ਨਾਲ ਮਿਲ ਕੇ ਸਾਨੂੰ ਹਰਨਾਉਂਣ ਨਾਲ

ਰਹਿੰਦੇ ਖੂਹੰਦੇ ਅਸੀ ਉਸ ਦਿਨ ਉਜੜ ਗਏ
ਤੇਰੇ ਨਾ ਦੀ ਸਹਿਰ ਵਿੱਚ ਮਹਿਫਿਲ ਸਜਾਉਂਣ ਨਾਲ

ਸ਼ਾਇਰ ਨੂੰ ਉਸ ਥਾਂ ਤੋਂ ਕੀ ਮਿਲਣੀ ਸੀ ਵਾਹ ਵਾਹ
ਮੁਰਦਿਆਂ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਕਵਿਤਾ ਸੁਨਾਉਂਣ ਨਾਲ

ਸੁਰਜੀਤ ਪਾਤਰ- ਮੌਤ ਦੇ ਅਰਥ

ਕੋਈ ਮਾਂ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੀ
ਲਹੂ ਜ਼ਮੀਨ ਤੇ ਡੁੱਲੇ

ਹਰ ਮਾਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਏ ਧੀਆਂ ਪੁੱਤਰ
ਤੇ ਵਧਦੀਆਂ ਫੁੱਲਦੀਆਂ ਫਸਲਾਂ

ਹਰ ਮਾਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਏ
ਲੋਹਾ ਕੋਈ ਲਾਹੇਵੰਦਾ ਔਜ਼ਾਰ ਬਣੇ
ਜਾਂ ਸਾਜ਼ ਦੀ ਤਾਰ ਬਣੇ

ਕੋਈ ਮਾਂ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੀ
ਲੋਹਾ ਹਿਥਆਰ ਬਣੇ

ਪਰ ਜਦੋਂ ਲਹੂ ਖੌਲਦਾ ਏ
ਤਾਂ ਲੋਹੇ ਨੂੰ ਹਿਥਆਰ ਬਣਾ ਲੈਂਦਾ ਏ
ਤੇ ਹਾਂ
ਕਦੀ ਮਾਵਾਂ
ਆਪਣੀ ਹੱਥੀਂ ਵੀ
ਪੁੱਤਾਂ ਨੂੰ ਅਣਖ ਦੀ ਜੰਗ ਲੜਨ ਤੋਰਦੀਆਂ ਨੇ

ਲਹੂ ਜਮੀਨ ਤੇ ਡੁੱਲਦਾ ਏ
ਜ਼ਮੀਨ ਲਹੂ ਨੂੰ ਜੀਰ ਲੈਂਦੀ ਏ
ੳੁਸ ਨੂੰ ਤੱਤਾਂ ਿਵੱਚ ਬਦਲ ਲੈਂਦੀ ਏ

ਕੁਦਰਤ ਲਈ ਮੌਤ ਦਾ ਅਰਥ ਮੌਤ ਨਹੀਂ
ਕੁਦਰਤ ਲਈ ਮੌਤ ਦਾ ਅਰਥ ਤੱਤਾਂ ਦਾ ਰੂਪ ਬਦਲਣਾ
ਕੁਦਰਤ ਲਈ ਮੌਤ ਦਾ ਅਰਥ ਇੱਕ ਹੋਰ ਜਨਮ

ਪਰ ਮਾਂਵਾਂ ਲਈ ਕੁਦਰਤ ਲਈ ਮੌਤ ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ
ਕੁੱਖਾਂ ਚੋਂ ਜਾਏ ਦਾ ਅੰਤਹੀਣ ਅੰਧਕਾਰ ਿਵੱਚ ਡੁੱਬ ਜਾਣਾ

ਸਲੋਕ ਬਾਬਾ ਫਰੀਦ ਜੀ

ਬੁਢਾ ਹੋਆ ਸ਼ੇਖ ਫਰੀਦ ਕੰਬਿਣ ਲਗੀ ਦੇਹ||
ਜੇ ਸਉ ਵਰਿਆਂ ਜੀਵਨਾ ਭੀ ਤਨੁ ਹੋਸੀ ਖੇਹ||

ਲੰਮੀ-ਲੰਮੀ ਨਦੀ ਵਹੈ ਕੰਧੀ ਕੇਰੈ ਹੇਤਿ||
ਬੇੜੇ ਨੋ ਕਪਰੁ ਕਿਆ ਕਰੇ ਜੇ ਪਾਤਣ ਰਹੈ ਸੁਚੇਤਿ||

ਫਰੀਦਾ ਜਿ ਦਿਹਿ ਨਾਲਾ ਕਪਿਆ ਜੇ ਗਲੁ ਕਪਹਿ ਚੁਖ||
ਪਵਨਿ ਨ ਇਤੀ ਮਾਮਲੇ ਸਹਾਂ ਨ ਇਤੀ ਦੁੱਖ||

ਫਰੀਦਾ ਕਿਥੈ ਤੇਡੈ ਮਾਪਿਆ ਜਿਨੀ ਤੂ ਜਣਿੳਹਿ||
ਤੈ ਪਾਸਹੁ ੳਇ ਲਦਿ ਗਏ ਤੂੰ ਅਜੈ ਨ ਪਤੀਣੋਹਿ||

ਫਰੀਦਾ ਬਾਰਿ ਪਰਾਇਐ ਬੈਸਣਾ ਸਾਂਈ ਮੁਝੈ ਨ ਦੇਹਿ||
ਜੇ ਤੂੰ ਏਵੈ ਰਖਸੀ ਜੀਉ ਸਰੀਰਹੁ ਲੇਹਿ||

ਬਿਰਹਾ-ਬਿਰਹਾ ਆਖੀਐ ਬਿਰਹਾ ਤੂੰ ਸੁਲਤਾਨ||
ਫਰੀਦਾ ਜਿਸ ਤਨ ਬਿਰਹਾ ਨਾ ਉਪਜੇ ਸੋ ਤੁਨ ਜਾਣੁ ਮਸਾਨੁ||

ਫਰੀਦਾ ਰੋਟੀ ਮੇਰੀ ਕਾਠ ਕੀ ਲਾਵਣੁ ਮੇਰੀ ਭੁਖ||
ਜਿਨਾ ਖਾਧੀਂ ਚੋਪੜੀ ਘਣੇ ਸਹਨਿਗੇ ਦੁਖ||

ਰੁਖੀ ਸੁਖੀ ਖਾਇ ਕੈ ਠੰਡਾ ਪਾਣੀ ਪੀਉ||
ਫਰਿਦਾ ਦੇਖਿ ਪਰਾਈ ਚੌਪੜੀ ਨਾ ਤਰਸਾਏ ਜੀਉ||

ਤਨ ਤਪੈ ਤਨੂਰ ਜਿਉ ਬਾਲਣੁ ਹਡ ਬਲੰਨਿ||
ਥਕਾਂ ਸਿਰਿ ਜੁਲਾਂ ਜੇ ਮੂੰ ਪਿਰੀ ਮਿਲੰਨਿ||

ਫਰੀਦਾ ਲੋੜੈ ਦਾਖ ਬਿਜਉਰੀਆਂ ਕਿਕਰਿ ਬੀਜੈ ਜਟੁ||
ਹੰਢੈ ਉਨ ਕਤਾਇਦਾ ਪੈਧਾ ਲੋੜੈ ਪਟੁ||

ਫਰੀਦਾ ਜੇ ਤੂ ਅਕਲਿ ਲਤੀਫ ਕਾਲੇ ਲਿਖ ਨਾ ਲੇਖ||
ਆਪਨੜੇ ਗਿਰੀਵਾਨ ਮਹਿ ਸਿਰ ਨੀਵਾਂ ਕਰਿ ਦੇਖ||

ਗ਼ਜਲ {ਸਿ਼ਵ ਕੁਮਾਰ ਬਟਾਲਵੀ}

ਸ਼ਹਿਰ ਤੇਰੇ ਤਰਕਾਲਾਂ ਢਲਿਆਂ
ਗਲ ਲਗ ਰੋਈਆਂ ਤੇਰੀਆਂ ਗਲੀਆਂ
ਯਾਦਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਮੁੜ ਮੁੜ ਸੁਲਗਣ
ਮਹਿੰਦੀ ਲਗੀਆਂ ਤੇਰੀਆਂ ਤਲੀਆਂ
ਮਥੇ ਦਾ ਦੀਵਾ ਨਾ ਬਲਿਆ
ਤੇਲ ਤਾਂ ਪਾਇਆ ਭਰ ਭਰ ਪਲੀਆਂ
ਇਸ਼ਕ ਮੇਰੇ ਦੀ ਸਾਲਗਿਰਾ ਤੇ
ਇਹ ਕਿਸ ਘਲੀਆਂ ਕਾਲੀਆਂ ਕਲੀਆਂ
'ਸ਼ਿਵ' ਨੂੰ ਯਾਰ ਆਏ ਜਦ ਫੂਕਣ
ਸਿਤਮ ਤੇਰੇ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਚਲੀਆਂ

ਗ਼ਮਾਂ ਦੀ ਰਾਤ {ਸਿ਼ਵ ਕੁਮਾਰ ਬਟਾਲਵੀ}

ਗ਼ਮਾਂ ਦੀ ਰਾਤ ਲੰਮੀ ਏਂ ,
ਜਾਂ ਮੇਰੇ ਗੀਤ ਲੰਮੇ ਨੇ !

ਨਾ ਭੈੜੀ ਰਾਤ ਮੁਕਦੀ ਏ
ਨਾ ਮੇਰੇ ਗੀਤ ਮੁਕਦੇ ਨੇ !

ਇਹ ਸਰ ਕਿੰਨੇ ਕੁ ਡੁੰਘੇ ਨੇ
ਕਿਸੇ ਨੇ ਹਾਥ ਨਾ ਪਾਈ ,

ਨਾ ਬਰਸਾਤਾਂ ਚ ਹੜਦੇ ਨੇ
ਤੇ ਨਾ ਔੜਾਂ ਚ ਸੁਕਦੇ ਨੇ !

ਮੇਰੇ ਹੱਡ ਹੀ ਅਵੱਲੇ ਨੇ
ਜੋ ਅੱਗ ਲਾਇਆਂ ਨਹੀ ਸੜਦੇ

ਨੇ ਸੜਦੇ ਹਾਉਕਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ
ਹਾਵਾਂ ਨਾਲ ਧੁਖਦੇ ਨੇ !

ਇਹ ਫੱਟ ਹਨ ਇਸ਼ਕ ਦੇ
ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਯਾਰੋ ਕੀ ਦਵਾ ਹੋਵੇ ,

ਇਹ ਹੱਥ ਲਾਇਆਂ ਵੀ ਦੁਖਦੇ ਨੇ
ਮਲਮ ਲਾਇਆਂ ਵੀ ਦੁਖਦੇ ਨੇ !

ਜੇ ਗੋਰੀ ਰਾਤ ਹੈ ਚੰਨ ਦੀ
ਤਾਂ ਕਾਲੀ ਰਾਤ ਹੈ ਕਿਸ ਦੀ ?

ਨਾ ਲੁਕਦੇ ਤਾਰਿਆਂ ਵਿਚ ਚੰਨ
ਨਾ ਤਾਰੇ ਚੰਨ ਚ ਲੁਕਦੇ ਨੇ !

ਦੋਸਤਾ {ਸਿ਼ਵ ਕੁਮਾਰ ਬਟਾਲਵੀ}

ਮੈਂਨੂੰ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤਾ
ਮੇਰੇ ਦੋਸਤਾ ਮੇਰੇ ਗ਼ਮ ਨੇ ਮਾਰਿਆ !
ਹੈ ਝੂਠੀ ਤੇਰੀ ਦੋਸਤੀ ,
ਦੇ ਦਮ ਨੇ ਮਾਰਿਐ !

ਮੈਨੂੰ ਤੇ ਜੇਠ ਹਾੜ ਤੇ
ਕੋਈ ਨਹੀ ਗਿਲਾ ,
ਮੇਰੇ ਚਮਨ ਨੂੰ ਚੇਤ ਦੀ ,
ਸ਼ਬਨਮ ਨੇ ਮਾਰਿਐ !

ਮੱਸਿਆ ਦੀ ਕਾਲੀ ਰਾਤ ਦਾ ,
ਕੋਈ ਨਹੀ ਕਸੂਰ,
ਸਾਗਰ ਨੂੰ ਉਹਦੀ ਆਪਣੀ ,
ਪੂਨਮ ਨੇ ਮਾਰਿਐ !

ਇਹ ਕੋਣ ਹੈ ਜੋ ਮੋਤ ਨੂੰ ,
ਬਦਨਾਮ ਕਰ ਰਿਹੈ ?
ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਇਨਸਾਨ ਦੇ ,
ਜਨਮ ਨੇ ਮਾਰਿਐ !

ਚੜਿਆ ਸੀ ਜਿਹੜਾ ਸੂਰਜ ,
ਡੂਬਣਾ ਸੀ ਉਸ ਜਰੂਰ
ਕੋਈ ਝੂਠ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਹੈ ,
ਕਿ ਪੱਛਮ ਨੇ ਮਾਰਿਐ !

ਮੰਨਿਆ ਕਿ ਮੋਇਆਂ ਮਿੱਤਰਾਂ
ਦਾ ਗ਼ਮ ਵੀ ਮਾਰਦੈ ,
ਬਹੁਤਾ ਪਰ ਇਸ ਦਿਖਾਵੇ ਦੇ ,
ਮਾਤਮ ਨੇ ਮਾਰਿਐ !

ਕਾਤਿਲ ਕੋਈ ਦੁਸ਼ਮਣ ਨਹੀਂ ,
ਮੈਂ ਠੀਕ ਆਖਦਾਂ ,
'ਸ਼ਿਵ' ਨੂੰ ਤਾਂ 'ਸ਼ਿਵ' ਦੇ
ਆਪਣੇ ਮਹਿਰਮ ਨੇ ਮਾਰਿਐ !

ਕੋਣ ਮੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਆ ਕੇ ਮੁੜ ਗਿਆ {ਸਿ਼ਵ ਕੁਮਾਰ ਬਟਾਲਵੀ}

ਕੋਣ ਮੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਆ ਕੇ ਮੁੜ ਗਿਆ
ਚੰਨ ਦਾ ਸਾਰਾ ਹੀ ਚਾਨਣ ਰੁੜ ਗਿਆ

ਪੀੜ ਪਾ ਕੇ ਝਾਂਜਰਾਂ ਕਿੱਧਰ ਟੁਰੀ
ਕਿਹੜੇ ਪੱਤਨੀਂ ਗ਼ਮ ਦਾ ਮੇਲਾ ਜੁੜ ਗਿਆ

ਛੱਡ ਕੇ ਅਕਲਾਂ ਦਾ ਝਿੱਕਾ ਆਲਣਾ
ਉੜ ਗਿਆ ਹਿਜਰਾਂ ਦਾ ਪੰਛੀ ਉੜ ਗਿਆ

ਹੈ ਕੋਈ ਸੂਈ ਕੰਧੂਈ ਦੋਸਤੋ
ਵਕਤ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਚ ਕੰਡਾ ਪੁੜ ਗਿਆ

ਸ਼ੁਹਰਤਾਂ ਦੀ ਧੜ ਤੇ ਸੂਰਤ ਵੀ ਹੈ
ਫਿਰ ਵੀ ਖੋਰੇ ਕੀ ਹੈ ਮੇਰਾ ਥੁੜ ਗਿਆ

ਮੈਂ ਕੰਡਿਆਲੀ ਥੋਰ ਵੇ ਸੱਜਣਾ {ਸਿ਼ਵ ਕੁਮਾਰ ਬਟਾਲਵੀ}

ਮੈਂ ਕੰਡਿਆਲੀ ਥੋਰ ਵੇ ਸੱਜਣਾ
ਉੱਗੀ ਵਿੱਚ ਉਜਾੜਾਂ !
ਜਾਂ ਉਡਦੀ ਬਦਲੋਟੀ ਕੋਈ ,
ਵਰ ਗਈ ਵਿਚ ਪਹਾੜਾਂ !
ਜਾਂ ਉਹ ਦੀਵਾ ਜਿਹੜਾ ਬਲਦਾ ,
ਪੀਰਾਂ ਦੀ ਦੇਹਰੀ ਤੇ ,
ਜਾਂ ਕੋਈ ਕੋਇਲ ਕੰਠ ਜਿਦੇ ਦੀਆਂ ,
ਸੂਤੀਆਂ ਜਾਵਣ ਨਾੜਾਂ !
ਜਾਂ ਚੰਬੇ ਦੀ ਡਾਲੀ ਕੋਈ ,
ਜੋ ਬਾਲਣ ਬਣ ਜਾਏ ,
ਜਾਂ ਮਰੂਏ ਦਾ ਫੁੱਲ ਬਸੰਤੀ ,
ਜੋ ਠੁੰਗ ਜਾਣ ਗੁਟਾਰਾਂ !
ਜਾਂ ਕੋਈ ਬੋਟ ਕਿ ਜਿਸ ਦੇ ਹਾਲੇ
ਨੈਣ ਨਹੀ ਸਨ ਖੁੱਲੇ
ਮਾਰਿਆ ਮਾਲੀ ਕੱਸ ਗੁਲੇਲਾ
ਲੈ ਦਾਖਾਂ ਦੀਆਂ ਆੜਾਂ !
ਮੈਂ ਕੰਡਿਆਲੀ ਥੋਰ ਵੇ ਸੱਜਣਾ ,
ਉੱਗੀ ਕਿਤੇ ਕੁਰਾਹੇ !
ਨਾ ਕਿਸੇ ਮਾਲੀ ਸਿੰਜਿਆ ਮੈਨੂੰ ,
ਨਾ ਕੋਈ ਸਿੰਜਣਾ ਚਾਹੇ !
ਯਾਦ ਤੇਰੀ ਦੇ ਉੱਚੇ ਮਹਿਲੀਂ ,
ਮੈਂ ਬੈਠੀ ਪਈ ਰੋਵਾਂ ,
ਹਰ ਦਰਵਾਜੇ ਲੱਗਾ ਪਹਿਰਾ,
ਆਵਾਂ ਕਿਹੜੇ ਰਾਹੇ ?
ਮੈਂ ਉਹ ਚੰਦਰੀ ਜਿਸ ਦੀ ਡੋਲੀ ,
ਲੁੱਟ ਲਈ ਆਪ ਕੁਹਾਰਾਂ ,
ਬੰਨਣ ਦੀ ਥਾਂ ਬਾਬਲ ਜਿਸ ਦੇ ,
ਆਪ ਕਲੀਰੇ ਲਾਹੇ !
ਕੂਲੀ ਪੱਟ ਉਮਰ ਦੀ ਚਾਦਰ
ਹੋ ਗਈ ਲੀਰਾਂ ਲੀਰਾਂ
ਤਿੜਕ ਗਏ ਵੇ ਢੋਵਾਂ ਵਾਲੇ
ਪਲੰਘ ਵਸਲ ਲਈ ਡਾਹੇ !
ਮੇਂ ਕੰਡਿਆਲੀ ਥੋਰ ਵੇ ਸੱਜਣਾ ,
ਉੱਗੀ ਵਿਚ ਜੋ ਬੇਲੇ ,
ਨਾ ਕੋਈ ਮੇਰੇ ਛਾਂਵੇ ਬੈਠੇ ,
ਨਾ ਪੱਤ ਖ਼ਾਵਣ ਲੇਲੇ !
ਮੈਂ ਰਾਜੇ ਦੀ ਬਰਦੀ ਅੜਿਆ ,
ਤੂੰ ਰਾਜੇ ਦਾ ਜਾਇਆ ,
ਤੂਹਿਓਂ ਦਸ ਵੇ ਮੋਹਰਾਂ ਸਾਹਵੇਂ
ਮੁੱਲ ਕੀਹ ਖੋਵਣ ਧੇਲੇ ?
ਸਿਖਰ ਦੁਪਹਿਰਾਂ ਜੇਠ ਦੀਆਂ ਨੂੰ
ਸਾਉਣ ਕਿਵੇਂ ਮੈਂ ਆਖਾਂ
ਚੋਹੀਂ ਕੂਟੀ ਭਾਵੇਂ ਲੋਗਣ
ਲੱਖ ਤੀਆਂ ਦੇ ਮੇਲੇ !
ਤੇਰੀ ਮੇਰੀ ਪੀ੍ਤ ਦਾ ਅੜਿਆ
ਉਹੀਓ ਹਾਲ ਸੂ ਹੋਇਆ,
ਜਿਉਂ ਚਕਵੀ ਪਹਿਚਾਣ ਨਾ ਸਕੇ
ਚੰਨ ਚੜਿਆ ਦਿਹੁੰ ਵੇਲੇ !
ਮੈਂ ਕੰਡਿਆਲੀ ਥੋਰ ਵੇ ਸੱਜਣਾ ,
ਉੱਗੀ ਵਿਚ ਜੋ ਬਾਗਾਂ !
ਮੇਰੇ ਮੁੱਢ ਬਣਾਈ ਵਰਮੀ
ਕਾਲੇ ਫ਼ਨੀਅਰ ਨਾਗਾਂ !
ਮੈਂ ਮੁਰਘਾਈ ਮਾਨਸਰਾਂ ਦੀ
ਜੋ ਫੜ ਲਈ ਕਿਸੇ ਸ਼ਿਕਰੇ
ਜਾਂ ਕੋਈ ਲਾਲੀ ਪੈਰ ਸੰਧੂਰੀ
ਨੋਚ ਲਏ ਜਿਦੇ ਕਾਗਾਂ !
ਜਾਂ ਸੱਸੀ ਦੀ ਭੈਣ ਵੇ ਦੂਜੀ
ਕੰਮ ਜਿਦਾ ਬਸ ਰੋਣਾ
ਲੁਟ ਖੜਿਆ ਜਿਦਾ ਪੁਨੂੰ ਹੋਤਾਂ
ਪਰ ਆਈਆਂ ਨਾ ਜਾਗਾਂ !
ਬਾਗਾਂ ਵਾਲਿਆ ਤੇਰੇ ਬਾਗੀਂ
ਹੁਣ ਜੀ ਨਹੀਓ ਲਗਦਾ ,
ਖਲੀ-ਖਲੋਤੀ ਮੈਂ ਵਾੜਾਂ ਵਿਚ
ਸੋ ਸੋ ਦੁਖੜੇ ਝਾਗਾਂ !

ਸ਼ਹਿਰ {ਸਿ਼ਵ ਕੁਮਾਰ ਬਟਾਲਵੀ}

ਰੋਗ ਬਣ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ
ਪਿਆਰ ਤੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ
ਮੈਂ ਮਸੀਹਾ ਵੇਖਿਆ
ਬਿਮਾਰ ਤੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ !

ਇਹ ਦੀਆਂ ਗਲੀਆਂ ਮੇਰੀ
ਚੜਦੀ ਜਵਾਨੀ ਖਾ ਲਈ
ਕਿਉਂ ਕਰਾਂ ਨ ਦੋਸਤਾ
ਸਤਿਕਾਰ ਤੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ !

ਸ਼ਹਿਰ ਤੇਰੇ ਕਦਰ ਨਹੀ
ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸੁੱਚੇ ਪਿਆਰ ਦੀ
ਰਾਤ ਨੂੰ ਖੁਲਦਾ ਹੈ ਹਰ
ਬਾਜਾਰ ਤੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ

ਫੇਰ ਮੰਜਿਲ ਵਾਸਤੇ
ਇਕ ਪੈਰ ਨ ਪੁਟਿਆ ਗਿਆ
ਇਸ ਤਰ਼ਾ ਕੁਝ ਚੁਭਿਆ
ਕੋਈ ਖਾਰ ਤੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ

ਜਿੱਥੇ ਮੋਇਆਂ ਬਾਅਦ ਵੀ
ਕਫ਼ਨ ਨਹੀ ਹੋਇਆ ਨਸੀਬ
ਕੋਣ ਪਾਗਲ ਹੁਣ ਕਰੇ
ਇਤਬਾਰ ਤੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ !

ਏਥੇ ਮੇਰੀ ਲਾਸ਼ ਤੱਕ
ਨਿਲਾਮ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਗਈ
ਲੱਥਿਆ ਕਰਜਾ ਨ ਫਿਰ ਵੀ
ਯਾਰ ਤੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ

ਮੈ ਅਧੂਰੇ ਗੀਤ ਦੀ ਇਕ ਸਤਰ ਹਾਂ {ਸਿ਼ਵ ਕੁਮਾਰ ਬਟਾਲਵੀ}

ਮੈ ਅਧੂਰੇ ਗੀਤ ਦੀ ਇਕ ਸਤਰ ਹਾਂ
ਮੈਂ ਅਪੈਰੀ-ਪੈੜ ਦਾ ਇਕ ਸਫਰ ਹਾਂ

ਇਸ਼ਕ ਨੇ ਜੋ ਕੀਤੀਆਂ ਬਰਬਾਦੀਆਂ
ਮੈ ਉਹਨਾ ਬਰਬਾਦੀਆਂ ਦੀ ਸਿਖਰ ਹਾਂ

ਮੈ ਤੇਰੀ ਮਹਿਫ਼ਲ ਦਾ ਬੁਝਿਆ ਇਕ ਚਿਰਾਗ
ਮੈ ਤੇਰੇ ਹੋਠਾਂ ਚੋਂ ਕਿਰਿਆ ਜਿਕਰ ਹਾਂ

ਇਕ ਕੱਲੀ ਮੋਤ ਹੈ ਜਿਸਦਾ ਇਲਾਜ
ਚਾਰ ਦਿਨ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਫ਼ਿਕਰ ਹਾਂ

ਜਿਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਨ ਵੇਖਿਆ
ਮੈ ਉਹਦੇ ਨੈਣਾਂ ਦੀ ਗੁੰਗੀ ਨਜ਼ਰ ਹਾਂ

ਮੈਂ ਤਾਂ ਬਸ ਆਪਣਾ ਹੀ ਚਿਹਰਾ ਵੇਖਿਐ
ਮੈਂ ਵੀ ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਚ ਕੈਸਾ ਬਸ਼ਰ ਹਾਂ

ਕਲ ਕਿਸੇ ਸੁਣਿਆ ਹੈ ਸ਼ਿਵ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦਿਆਂ
ਪੀੜ ਲਈ ਹੋਇਆ ਜਹਾਂ ਵਿੱਚ ਨਸ਼ਰ ਹਾਂ !

ਅੱਜ ਫੇਰ ਦਿਲ ਗਰੀਬ ਇਕ ਪਾਂਦਾ ਹੈ ਵਾਸਤਾ {ਸਿ਼ਵ ਕੁਮਾਰ ਬਟਾਲਵੀ}

ਅੱਜ ਫੇਰ ਦਿਲ ਗਰੀਬ ਇਕ ਪਾਂਦਾ ਹੈ ਵਾਸਤਾ
ਦੇ ਜਾ ਮੇਰੀ ਕਲਮ ਨੂੰ ਇਕ ਹੋਰ ਹਾਦਸਾ

ਮੁਦਤ ਹੋਈ ਹੈ ਦਰਦ ਦਾ ਕੋਈ ਜਾਮ ਪੀਤਿਆਂ
ਪੀੜਾਂ ਚ਼ ਹੰਝੂ ਘੋਲ ਕੇ ਦੇ ਜਾ ਦੋ ਆਤਸ਼ਾ

ਕਾਗ਼ਜ ਦੀ ਕੋਰੀ ਰੀਝ ਹੈ ਚੁਪ ਚਾਪ ਵੇਖਦੀ
ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੇ ਥਲ ਚ ਭਟਕਦਾ ਗੀਤਾਂ ਦਾ ਕਾਫ਼ਲਾ

ਟੁਰਨਾ ਮੈਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਪੈਰ ਵਿਚ ਕੰਡੇ ਦੀ ਲੈ ਕੇ ਪੀੜ
ਦੁਖ ਤੋਂ ਕਬਰ ਤੱਕ ਦੋਸਤਾ ਜਿੰਨਾ ਵੀ ਫਾਸਲਾ

ਆ ਬਹੁੜ 'ਸ਼ਿਵ' ਨੂੰ ਪੀੜ ਵੀ ਹੈ ਕੰਡ ਦੇ ਚਲੀ
ਰਖੀ ਸੀ ਜਿਹੜੀ ਉਸ ਨੇ ਮੁਦਤ ਤੋਂ ਦਾਸਤਾਂ

ਗਜਲ (ਇਸ਼ਕ) {ਸਿ਼ਵ ਕੁਮਾਰ ਬਟਾਲਵੀ}

ਮੇਰੇ ਨਾਮੁਰਾਦ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਕਿਹੜਾ ਪੜਾ ਹੈ ਆਇਆ
ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਤੇ ਆਪ ਹੀ ਰਹਿ ਰਹਿ ਕੇ ਤਰਸ ਆਇਆ

ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਮਾਸੂਮ ਦਾ ਕੁਝ ਹਾਲ ਇਸ ਤਰਾਂ ਹੈ
ਸੂਲੀ ਤੇ ਬੇਗੁਨਾਹ ਜਿਉਂ ਮਰੀਅਮ ਕਿਸੇ ਦਾ ਜਾਇਆ

ਇਕ ਵਕਤ ਸੀ ਕਿ ਆਪਣੇ , ਲਗਦੇ ਸੀ ਸਭ ਪਰਾਏ
ਇਕ ਵਕਤ ਹੈ ਮੈਂ ਖੁਦ ਲਈ ਅਜ ਆਪ ਹਾਂ ਪਰਾਇਆ

ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੇ ਦਰਦ ਦਾ ਵੀ ਉਕਾ ਨ ਭੇਤ ਚਲਿਆਂ
ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਟਕੋਰ ਕੀਤੀ ਵਧਿਆ ਸਗੋਂ ਸਵਾਇਆ

ਮੈਂ ਚਾਹੁੰਦਿਆਂ ਵੀ ਆਪ ਨੂੰ ਰੋਣੋਂ ਨਾ ਰੋਕ ਸਕਿਆ
ਆਪਣਾ ਮੈਂ ਹਾਲ ਆਪ ਨੂੰ ਆਪੇ ਜਦੋਂ ਸੁਣਾਇਆ

ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਯਾਰ 'ਸ਼ਿਵ' ਦੇ ਮੁਦਤ ਹੋਈ ਹੈ ਮਰਿਆਂ
ਪਰ ਰੋਜ਼ ਆ ਕੇ ਮਿਲਦੈ ਅਜ ਤੀਕ ਉਸ ਦਾ ਸਾਇਆ !

ਅਸਾਂ ਤਾਂ ਜੋਬਨ ਰੁੱਤੇ ਮਰਨਾ {ਸਿ਼ਵ ਕੁਮਾਰ ਬਟਾਲਵੀ}

ਅਸਾਂ ਤਾਂ ਜੋਬਨ ਰੁੱਤੇ ਮਰਨਾ
ਮੁੜ ਜਾਣਾ ਅਸਾਂ ਭਰੇ ਭਰਾਏ
ਹਿਜਰ ਤੇਰੇ ਦੀ ਕਰ ਪਰਕਰਮਾ
ਅਸਾਂ ਤਾਂ ਜੋਬਨ ਰੁੱਤੇ ਮਰਨਾ

ਜੋਬਨ ਰੁੱਤੇ ਜੋ ਵੀ ਮਰਦਾ
ਫੁੱਲ ਬਣੇ ਜਾਂ ਤਾਰਾ
ਜੋਬਨ ਰੁੱਤੇ ਆਸ਼ਕ ਮਰਦੇ
ਜਾਂ ਕੋਈ ਕਰਮਾਂ ਵਾਲਾ
ਜਾਂ ਉਹ ਮਰਨ,
ਕਿ ਜਿਨਾਂ ਲਿਖਾਏ
ਹਿਜਰ ਧੁਰੋਂ ਵਿਚ ਕਰਮਾਂ
ਹਿਜਰ ਤੁਹਾਡਾ ਅਸਾਂ ਮੁਬਾਰਿਕ
ਨਾਲ ਬਹਿਸ਼ਤੀ ਖੜਨਾ
ਅਸਾਂ ਤਾਂ ਜੋਬਨ ਰੁੱਤੇ ਮਰਨਾ !
ਸੱਜਣ ਜੀ ,
ਭਲਾਂ ਕਿਸ ਲਈ ਜੀਣਾ
ਸਾਡੇ ਜਿਹਾਂ ਨਿਕਰਮਾਂ
ਸੂਤਕ ਰੁੱਤ ਤੋਂ ,
ਜੋਬਨ ਰੁੱਤ ਤੱਕ
ਜਿਨਾਂ ਹੰਢਾਈਆਂ ਸ਼ਰਮਾ
ਨਿੱਤ ਲੱਜਿਆਂ ਦੀਆਂ ਜੰਮਣ - ਪੀੜਾਂ
ਅਣਚਾਹਿਆਂ ਵੀ ਜਰਨਾ
ਨਿੱਤ ਕਿਸੇ ਦੇਹ ਵਿਚ ,
ਫੁੱਲ ਬਣ ਖਿੜਨਾ
ਨਿੱਤ ਤਾਰਾ ਬਣ ਚੜਨਾ
ਅਸਾਂ ਤਾਂ ਜੋਬਨ ਰੁੱਤੇ ਮਰਨਾ !

ਸੱਜਣ ਜੀ ,
ਪਏ ਸੱਭ ਜੱਗ ਤਾਈਂ
ਗਰਭ ਜੂਨ ਵਿਚ ਮਰਨਾ
ਜੰਮਨੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਔਧ ਹੰਢਾਈਏ
ਫੇਰ ਹੰਢਾਈਏ ਸ਼ਰਮਾ
ਮਰ ਕੇ ਕਰੀਏ ,
ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੀ ,
ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਪਰਕਰਮਾ
ਪਰ ਜੇ ਮਿੱਟੀ ਵੀ ਮਰ ਜਾਏ
ਤਾਂ ਜੀਉ ਕੇ ਕੀ ਕਰਨਾ ?
ਅਸਾਂ ਤਾਂ ਜੋਬਨ ਰੁੱਤੇ ਮਰਨਾ
ਮੁੜ ਜਾਣਾ ਅਸਾਂ ਭਰੇ ਭਰਾਏ
ਹਿਜਰ ਤੇਰੇ ਦੀ ਕਰ ਪਰਕਰਮਾ
ਅਸਾਂ ਤਾ ਜੋਬਨ ਰੁੱਤੇ ਮਰਨਾ !

ਜਾਚ ਮੈਨੂੰ ਆ ਗਈ {ਸਿ਼ਵ ਕੁਮਾਰ ਬਟਾਲਵੀ}

ਜਾਚ ਮੈਨੂੰ ਆ ਗਈ ਗ਼ਮ ਖਾਣ ਦੀ ,
ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਰੋ ਕੇ ਜੀ ਪਰਚਾਣ ਦੀ!

ਚੰਗਾ ਹੋਇਆ ਤੂੰ ਪਰਾਇਆ ਹੋ ਗਿਉਂ,
ਮੁੱਕ ਗਈ ਚਿੰਤਾ ਤੈਨੂੰ ਅਪਨਾਣ ਦੀ !

ਮਰ ਤੇ ਜਾਂ ਪਰ ਡਰ ਹੈ ਦੱਮਾਂ ਵਾਲਿਉ,
ਧਰਤ ਵੀ ਵਿਕਦੀ ਮੁੱਲ ਸ਼ਮਸ਼ਾਨ ਦੀ !

ਨਾ ਦਿਉ ਮੈਨੂੰ ਸਾਹ ਉਧਾਰੇ ਦੋਸਤੋ ,
ਲੈ ਕੋ ਮੁੜ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀ ਪਰਤਾਣ ਦੀ !

ਨਾ ਕਰੋ 'ਸ਼ਿਵ' ਦੀ ਉਦਾਸੀ ਦਾ ਇਲਾਜ,
ਰੋਣ ਦੀ ਮਰਜੀ ਹੈ ਅੱਜ ਬਈਮਾਨ ਦੀ!

' ਉਹ

ਇੱਕ ਗਮ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਕਈ ਵਾਰ ਅਜਿਹਾ,
ਜੋ ਲੱਖਾਂ ਮਨ ਦੀਆਂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦਿੰਦਾ ਏ.
ਗੱਲ ਜਿਸਮ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਿਸਮ ਤੇ ਮੁੱਕ ਜਾਵੇ,
ਕੌਣ ਏ ਜੋ ਇੱਥੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸੱਚਾ ਪਿਆਰ ਦਿੰਦਾ ਏ.
ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਿ ਉਹ ਕੋਈ ਖੁਸ਼ੀ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ,
ਇੱਕ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਗਮ ਵੀ ਕਈ ਹਜਾਰ ਦਿੰਦਾ ਏ.
ਮੇਰੇ ਲਹੂ 'ਚ ਸਾਹ ਬਣ ਘੁਲ ਗਈ ਏ ਉਹਦੀ ਯਾਦ,
ਉਹ ਖਬਰੇ ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸੌਖਿਆਂ ਹੀ ਵਿਸਾਰ ਦਿੰਦਾ ਏ.
ਜਖਮ ਦੇਣ ਦਾ ਤਰੀਕਾ ਵੀ ਹੈ ਬੜਾ ਨਿਰਾਲਾ ਉਸਦਾ,
ਜਦੋਂ ਵੀ ਮਿਲੇ ਸੀਨੇ 'ਚ ਇੱਕ ਛੁਰੀ ਉਤਾਰ ਦਿੰਦਾ ਏ.

my pic

my pic

ਅਸੀਂ ਚੱਲੇ ਸੀ ਕੁਛ ਪਾਉਣ ਲਈ,ਪਰ ਸਭ ਕੁਛ ਲੁਟਾ ਚੱਲੇ..

ਅਸੀਂ ਚੱਲੇ ਸੀ ਕੁਛ ਪਾਉਣ ਲਈ,ਪਰ ਸਭ ਕੁਛ ਲੁਟਾ ਚੱਲੇ..
ਨਾਂ ਯਾਰ ਰਹੇ ਨਾਂ ਯਾਰੀ ਰਹੀ,ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵੀ ਭੁਲਾ ਚੱਲੇ..
ਛੱਡ ਵੇ ਦਿਲਾ..ਕਿਉਂ ਰੋਨਾ??
ਓਹ ਗੈਰ ਸੀ ਤੇ ਗੈਰ ਆਪਣਾ ਫ਼ਰਜ ਨਿਭਾ ਚੱਲੇ..
ਤੂੰ ਯਾਰਾਂ ਲਈ ਤੜਪਦਾ ਰਿਹਾ..
ਪਰ ਤੇਰੀ ਕਿਸਮਤ ਦੇ ਸਿਤਾਰੇ,ਤੈਨੂੰ ਹਨੇਰਿਆਂ ਦੇ ਰਾਹ ਪਾ ਚੱਲੇ |

ਬਚਪਨ

ਬਚਪਨ ਕੇ ਦੁੱਖ ਭੀ ਕਿਤਨੇ ਅੱਛੇ ਥੇਂ
ਤਬ ਤੋਂ ਸਿਰਫ ਖਿਲੋਣੇਂ ਟੂਟਾ ਕਰਤੇ ਥੇਂ
ਵੋਂ ਖੁਸ਼ੀਆ ਭੀ ਨਾ ਜਾਨੇ ਕੈਸੀ ਖੁਸ਼ੀਆ ਥੀਂ
ਤਿਤਲੀੳ ਕੋ ਪਕੜ ਕੇ ਉਛਲਾ ਕਰਤੇ ਥੇਂ
ਪਾੳ ਮਾਰ ਕੇ ਖੁਦ ਹੀ ਬਾਰਿਸ਼ ਕੇ ਪਾਣੀ
ਮੇਂ ਖੁਦ ਕੋ ਭਿਗੋਇਆ ਕਰਤੇ ਥੇ
ਅਬ ਤੋ ਏਕ ਆਸੂ਼ ਭੀ ਰੁਸਵਾ ਕਰ ਜਾਤਾ ਹੈ
ਬਚਪਨ ਮੇ ਤੋ ਦਿਲ ਖੋਲ ਕਰ ਰੋਇਆ ਕਰਤੇ ਥੇਂ

ਮੇਰੀ ਕਬਰ

ਅੱਜ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਰੁਸੇ ਹੋਏ ਨੂੰ ਮਨਾਉਣ ਆਈ.
ਗਿਲੇ ਸ਼ਿਕਵੇ ਸਾਰੇ ਮਿਟਾਉਣ ਆਈ
ਮੈਂ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਸੁਣਦਾ ਰਿਹਾ ਹੁੰਗਾਰਾ ਕੋਈ ਭਰਿਆ ਨਾ
ਅੱਜ ਉਹ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦਾ ਹਾਲ ਸੁਨਾਉਣ ਆਈ
ਰੌ-ਰੌ ਅੱਜ ਉਸ ਨੇ ਮਾਫੀ ਮੰਗੀ
ਅੱਜ ਉਹ ਆਪਣੇ ਤੌਂ ਬੇਵਾਫਾਈ ਦਾ ਦਾਗ ਮਿਟਾਉਣ ਆਈ
ਮੈਂ ਖੁਦਗ਼ਰਜ਼ ਪਿਆ ਹੀ ਰਿਹਾ
ਉਠ ਕੇ ਉਸ ਦੇ ਹੰਝੂ ਪੂਝ ਨਾ ਸਕਿਆ
ਜੋ ਮੇਰੀ ਕਬਰ ਤੇ ਦੀਪ ਜਗਾਉਣ ਆਈ

ਆ ਜਾਓ ਕੌਈ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰ਼ੌ

ਆ ਜਾਓ ਕੌਈ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰ਼ੌ
ਮੇਰੀ ਉਦਾਸੀ ਦਾ ਆ ਕੇ ਕੌਈ ਹੱਲ ਕਰੌ
ਮੈਂ ਹਾ ਉਜੜੇ ਹੇਏ ਬਾਂਗਾ ਦੀ ਬੁਲਬੁਲ
ਆ ਕੇ ਮੇਰੀ ਕੂਕ ਦਾ ਕੌਈ ਮੁੱਲ ਕਰੌ
ਸੁਣਿਆ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਦੁਨੀਆਂ ਦਮਾਂ ਵਾਲਿਆ ਦੀ
ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਵੀ ਆ ਕੇ ਕੌਈ ਦਮ ਭਰੌ
ਖੁਸ਼ੀਆ ਚ ਅਕਸਰ ਲੌਕ ਚਾਂਹਦੇ ਨੇ ਜੀਣਾ
ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਵੀ ਜੀਣ ਦਾ ਕੌਈ ਮਨ ਕਰੌ
ਸ਼ਹਿਨਾਈਆਂ ਦੀ ਸੁਰ ਨੂੰ ਸੁਨਣ ਵਲਿਓ
ਮੇਰੇ ਰਾਗ ਵੱਲ ਵੀ ਕੌਈ ਕੰਨ ਕਰੌ
ਮੇਰੇ ਜੀਣ ਦਾ ਕੌਈ ਕਰ ਦੇਵੌ ੳਪਾਅ
ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਨਬਜ਼ ਨੂੰ ਅੱਜ ਹੀ ਬੰਦ ਕਰੌ

ਮੈਂ ਸ਼ਾਇਦ ਕੱਲ੍ਹ ਤੱਕ ਨਾ ਰਹਾਂ

ਮੌਤ ਮੇਰੀ ਦਾ ਦਿਨ ਹੋਵੇ,ਤੇ ਰਾਖ਼ ਦਾ ਮੈਂ ਇੱਕ ਢੇਰ ਹੋਵਾਂ
ਤੇਰੇ ਰਾਹੀਂ ਪਿਆ ਉਡੀਕਾਂ ਮੈਂ,ਤੇਰੇ ਪੈਰ ਦੀ ਬੱਸ ਇੱਕ ਠੋਕਰ ਨੂੰ
ਜੋ ਕਹਿਣਾ ਮੈਨੂੰ ਅੱਜ ਹੀ ਕਹਿ ਲੈ,ਦੋ ਘੜੀਆਂ ਆ ਰਲ਼ ਕੇ ਬਹਿ ਲੈ
ਹੁਣ ਹੋਰ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਕੀ ਕਹਾਂ?ਮੈਂ ਸ਼ਾਇਦ ਕੱਲ੍ਹ ਤੱਕ ਨਾ ਰਹਾਂ...
ਹੋ ਸਕਦੈ ਕੱਲ੍ਹ ਹੋਠਾਂ ਉੱਤੇ,ਚੁੱਪ ਦਾ ਮੋਟਾ ਜੰਦਰਾ ਵੱਜ ਜਾਏ।
ਉਮਰ ਦਾ ਪੰਛੀ ਧੋਖਾ ਕਰ ਜਾਏ,ਸੂਖ਼ਮ ਸਾਥ ਦੇਹੀ ਦਾ ਛੱਡ ਜਾਏ
ਇਸ ਪਿੰਜਰ ਦੇ ਧੁਰ ਅੰਦਰ ਤੱਕ,ਚੰਦਰਾ ਰੋਗ ਹਿਜਰ ਦਾ ਲੱਗ ਜਾਏ।
ਦਿਲ ਦੇ ਅੰਦਰ ਪਾਰਾ ਭਰ ਜਾਏ,ਧਕ-ਧਕ ਕਰਦਾ ਆਖਿਰ ਖੜ੍ਹ ਜਾਏ।
ਸ਼ਾਇਦ ਮੈਨੂੰ ਮੁਕਤੀ ਮਿਲ਼ ਜਾਏ,ਦਰਦ ਮੈਂ ਮੁੜ ਕੇ ਨਾ ਸਹਾਂ।
ਮੈਂ ਸ਼ਾਇਦ ਕੱਲ੍ਹ ਤੱਕ ਨਾ ਰਹਾਂ...
ਸ਼ਾਇਦ ਬਾਲ ਅੰਞਾਣਾ ਮਨ ਦਾ,ਮੌਤ ਦੀ ਗੋਦੀ ਬਹਿ ਕੇ ਵਿਰ ਜਾਏ
ਹੋ ਸਕਦੈ ਕੱਲ੍ਹ ਤੇਰੀ ਅੱਖ ਚੋਂ, ਹੰਝੂ ਇੱਕ ਮੇਰੇ ਲਈ ਕਿਰ ਜਾਏ
ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਮੌਤ ਮੇਰੀ ਦਾ, ਦੋਸ਼ ਕਦੇ ਵੀ ਤੇਰੇ ਸਿਰ ਜਾਏ
ਨਾਮ ਤੇਰਾ ਮੇਰੇ ਨਾਲ਼ ਜੁੜ ਜਾਏ, ਜੱਗ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਗਿਰ ਜਾਏ
ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਅੰਤਿਮ ਤੋਹਫਾ, ਤੈਨੂੰ ਰੋਸਿਆਂ ਦਾ ਦਵਾਂ।
ਮੈਂ ਸ਼ਾਇਦ ਕੱਲ੍ਹ ਤੱਕ ਨਾ ਰਹਾਂ...

ਮੇਰੇ ਜੀਣ ਦਾ ਏਹੋ ਏ ਅੰਦਾਜ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤਾ

ਜਿਸ ਗੱਲ ਤੇ ਕਰੇ ਇਤਰਾਜ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤਾ
ਮੇਰੇ ਜੀਣ ਦਾ ਏਹੋ ਏ ਅੰਦਾਜ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤਾ

ਲੂਣ ਪਾਇਆ ਜਿਨਾਂ ਮੇਰੇ ਰਿਸਦੇ ਨਾਸੂਰ ਤੇ
ਕਹਿਰ ਢਾਇਆ ਜਿਨਾਂ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਮਜਬੂਰ ਤੇ
ਕਿੰਝ ਕਰਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਲਿਹਾਜ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤਾ
ਮੇਰੇ ਜੀਣ ਦਾ ਏਹੋ ਏ ਅੰਦਾਜ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤਾ

ਕੰਡੇ ਸੀ ਵਿਛਾਏ ਜਿਨਾਂ ਮੇਰੇ ਰਾਹਾਂ ਤੇ
ਹੰਝੂ ਕੇਰੇ ਜਿਨਾਂ ਮੇਰੇ ਆਉਦੇ ਸਾਹਾਂ ਤੇ
ਲਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਵਿਆਜ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤਾ
ਮੇਰੇ ਜੀਣ ਦਾ ਏਹੋ ਏ ਅੰਦਾਜ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤਾ

ਪਿੱਠ ਉੱਤੇ ਕੀਤੇ ਵਾਰ ਜਿਗਰੀ ਯਾਰਾਂ ਨੇ
ਜਸ਼ਨ ਮਨਾਉਂਦੇ ਹੋਈਆਂ ਮੇਰੀਆਂ ਜੋ ਹਾਰਾਂ ਨੇ
ਯਾਰੀ ਦਾ ਸਿੱਖਿਆ ਨਵਾਂ ਰਿਵਾਜ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤਾ
ਮੇਰੇ ਜੀਣ ਦਾ ਏਹੋ ਏ ਅੰਦਾਜ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤਾ

ਲੋਕਾਂ ਮੈਨੂੰ ਚਾਹਿਆ ਮਿੱਟੀ ਚ ਮਿਲਾਉਣ ਲਈ
ਪੈਰਾਂ ਹੇਠ ਰੋਲ ਸੁੱਕੇ ਕੱਖ ਬਣਾਉਣ ਲਈ
ਪਰ "ਬਰਾੜ" ਤਾਂ ਉੱਡਿਆ ਜਹਾਜ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤਾ
ਮੇਰੇ ਜੀਣ ਦਾ ਏਹੋ ਏ ਅੰਦਾਜ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤਾ

ਦੋ ਰੂਹਾਂ ਦੀ ਅਜਬ ਕਹਾਣੀ

ਦੋ ਰੂਹਾਂ ਦੀ ਅਜਬ ਕਹਾਣੀ,
ਮੰਜਿਲ ਇਕ ਸੀ ਵਿਛੜ ਗਏ ਹਾਣੀ,
ਦਿਲ ਦੀ ਰੀਝ ਨੇ ਕਦੇ ਨੀ ਮੁਕਣਾ,
ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਏਹ ਜਿੰਦ ਮਰਜਾਣੀ,
ਹੋਏ ਬਦਲੇ ਮੌਸਮ ਬਦਲੀਆਂ ਰੁੱਤਾਂ,
ਨਈਂ ਬਦਲੀ ਓਹ ਯਾਦ ਪੁਰਾਣੀ,
ਬਰਾੜਾ ਕਿੰਝ ਕੱਟਾਂਗੇ ਜਿੰਦਗੀ,
ਜੇ ਨਾ ਮਿਲਿਆ ਰੂਹ ਦਾ ਹਾਣੀ,
ਜੇ ਨਾ ਮਿਲਿਆ ਰੂਹ ਦਾ ਹਾਣੀ

ਤੇਰੀਆਂ ਯਾਦਾਂ

ਤੇਰੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਸਾਡੇ ਪਿਆਰ ਦਾ ਦਮ ਭਰਦੀਆ -
ਤੇਰੇ ਵਾਂਗੂ ਆ ਕੇ ਕਾਹਲੀ ਜਾਣ ਦੀ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀਆ...........

ਹਿਜਰ ਤੇਰਾ ਘਰ ਬਣਾ ਕੇ ਬਹਿ ਗਿਆ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹੀ-
ਬੀਤੀਆ ਬਾਤਾਂ ਤੇਰੀਆ ਨੇ, ਪਲ ਪਲ ਜਖਮੀ ਕਰਦੀਆ................

ਵਾਅਦਿਆ ਨੂੰ ਪੁਖਤਗੀ ਦੇਣ ਲਈ ਤੂੰ ਕੁੱਝ ਤਾਂ ਕਰਦਾ ਹੋਸਲਾ-
ਕਾਗਜਾਂ ਦੀਆ ਬੇੜੀਆ ਭਲਾ, ਕਦ ਤੱਕ ਪਾਣੀ ਤਰਦੀਆ...................

ਮੈ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਪਾਉਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਸੀ ਕੰਢੇ ਖੋਰ ਲਏ-
ਮਹਿਫੀਲਾ ਵਿੱਚ ਉਡੀਆ ਸੀ, ਅਫਵਾਹਾ ਮੇਰੇ ਹੜ ਦੀਆ...................

ਅਸਾਂ ਹੰਝੂਆ ਦੇ ਨਾਲ ਆਸਾ ਵਾਲਾ ਆਟਾ ਗੁਨਿੰਆ-
ਉਡੀਕਾ ਦੇ ਤਵੇ ਤੇ ਰੋਟੀਆ, ਵੇਹਣੈ ਪੱਕਦੀਆ ਕਿ ਨੀ ਪੱਕਦੀਆ.........

ਦਿਲ ਮੇਰਾ ਮੇਰੇ ਵੱਸ ਨਹੀ ਮੈ ਰੋਕਦਾ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਹਾਂ-
ਜਦ ਦਾ ਇਸ਼ਕ ਨੇ ਸੇਹੜਿਆ, ਕਰਦਾ ਏ ਆਪਣੀਆ ਮਰਜ਼ੀਆ.........

ਮਾਰ ਘਾਣੀ ਸਿਦਕ ਦੀ ਅਸੀ ਕੋਠਾ ਲਿੰਬੀ ਬੈਠੇ ਸਾਂ-
ਆਈ ਸੇਮ ਤੇਰੇ ਹਿਜਰ ਦੀ, ਤੱਕਿਆ ਨੀਹਾਂ ਗਰਦੀਆਂ.................

ਖੋਰੇ ਓ ਕੈਸੇ ਲੇਕ ਸੀ ਜੋ ਮਰ ਮਿਟੇ ਸੀ ਇਸ਼ਕ ਤੇ-
ਅੱਜ ਕੱਲ ਤਾਂ ਸੋਹਣੀਆ, ਪੱਕਿਆ ਤੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਤਰਦੀਆ...............

ਰੋਣ ਤੋਂ ਬਾਦ

ਜਿਵੇਂ ਰੁੱਖ ਧੋਤੇ ਜਾਣ ਮੀਂਹ ਦੇ ਧੋਣ ਤੋਂ ਬਾਦ,,
ਤੇਰਾ ਦਰਦ ਕੁੱਝ ਘਟਿਐ,, ਮੇਰੇ ਰੋਣ ਤੋਂ ਬਾਦ

ਹਰ ਕਿਸੇ ਨੁੰ ਦੋਸਤ ਕਹਿਣ ਦੀ ਤੇਰੀ ਆਦਤ ਚੰਗੀ ਨਹੀ,,
ਗਲੋਂ ਲਾਹ ਵੀ ਦੇਵੇਂ ਛੇਤੀ ਫਿਰ,, ਗਲੇ ਲਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਦ

ਜੋ ਦਿਨ ਵਿੱਚ ੩-੩ ਵਾਰੀ ਸੁਨੇਹੇ ਭੇਜ ਪੁੱਛਦੀ ਸੀ,,
ਨਾ ਕਦੇ ਨਜ਼ਰ ਹੁਣ ਆਈ,, ਜੀ ਪਰਚਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਦ

ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਪੇਂਡੂ ਹਾਂ ਤੇ ਅੰਤ ਤੱਕ ਪੇਂਡੂ ਹੀ ਰਹਾਂਗੇ,,
ਭਾਵੇਂ ਰੱਖੀਂ ਭਾਵੇਂ ਕੱਡੀਂ,, ਤੁੰ ਸ਼ਹਿਰ ਵਸਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਦ

ਸਾਡੀ ਤਾਂ ਮਾਂ ਹੈ ਮਿੱਟੀ, ਜੋ ਤੇਰੇ ਲਈ ਸਫੋਕੇਸ਼ਨ
ਠੰਡ ਰੱਖ,, ਪਤਾ ਲੱਗਣਾ,, ਕਿਆਮਤ ਆਉਣ ਤੋਂ ਬਾਦ

ਬੜਾ ਚਿਰ ਹੋ ਗਿਐ, ਹੁਣ ਯਾਦ ਨਹੀ ਆ ਰਿਹਾ ਮੈਨੁੰ,,
ਪਤਾ ਨੀ ਕਿੱਥੇ ਦੱਬ ਆਇਆ,, ਮੈਂ ਸੁਪਨੇ ਮੋਣ ਤੋਂ ਬਾਦ

ਚੰਗਾ ਭਲਾ ਸਬਰ ਕਰਕੇ, ਆਖਰ ਮਰ ਗਿਆ ਸੀ ਮੈਂ,,
ਜੇ ਹੁਣ ਆਈ,, ਤਾਂ ਕੀ ਆਈ,, ਮੈਨੁੰ ਦਫਨਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਦ.....

ਇਹ ਦਰਦ ਜੁਦਾਈਆਂ ਵਾਲਾ

ਅੰਬਰਾਂ ਤੇ ਟੁੱਟਦਾ ਤਾਰਾ
ਗੱਲ ਦਿਲ ਦੀ ਕਹਿ ਗਿਆ
ਇਹ ਦਰਦ ਜੁਦਾਈਆਂ ਵਾਲਾ
ਜੋਬਨ ਰੁੱਤੇ ਹੀ ਪੈ ਗਿਆ....

ਛੋਟੇ ਹੁੰਦੇ ਅਸੀਂ ਰਲ ਕੇ
ਮਿੱਟੀ ਦਾ ਬਣਾਇਆ ਘਰ ਸੀ
ਸੱਜਣ ਆਉਂਦੇ ਸੀ ਚਲ ਕੇ
ਸਾਡਾ ਕਠਿਆਂ ਦਾ ਇਹ ਦਰ ਸੀ
ਬਚਪਨ ਦਾ ਨਜ਼ਾਰਾ ਬੱਸ
ਇਕ ਸੁਪਨਾ ਬਣ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ...

ਯਾਦਾਂ ਤੇਰੀਆਂ ਵਿਚ ਸੱਜਣਾ
ਅਸੀਂ ਬਹਿ ਕੇ ਸੋਚਦੇ ਕੱਲੇ
ਫੱਟ ਜ਼ਖਮ ਦੇ ਸਿਲ ਜਾਂਦੇ
ਪਰ ਦਿਲ ਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਅੱਲ੍ਹੇ
ਅੱਲ੍ਹੇ ਜ਼ਖਮਾਂ ਦੀ ਤਾਬ
ਦਿਲ ਸਾਡਾ ਹੀ ਸਹਿ ਗਿਆ...

ਸਾਨੂੰ ਸੋਚਾਂ ਸੋਚਦਿਆਂ ਨੂੰ
ਦਿਨ ਤੋ ਰਾਤ ਹੋ ਜਾਵੇ
ਜੁਦਾਈ ਤੇਰੀ ਸੱਜਣਾ ਵੇ
ਇਸ ਦਿਲ ਨੂੰ ਲਾਂਬੂੰ ਲਾਵੇ
ਬੱਸ ਦਰਸ਼ਨ ਹੀ ਇਕ
ਤੇਰਾ ਹੁਣ ਸਾਨੂੰ ਰਹਿ ਗਿਆ...

’’ਬਰਾੜ" ਗੱਲ ਸੋਚਦਾ
ਬਸ ਤੈਨੂੰ ਰਹਿੰਦਾ ਲੋਚਦਾ
ਪੱਬ ਆਪਣੇ ਰਹਿੰਦਾ ਬੋਚਦਾ
ਜ਼ਖਮਾਂ ਨੂੰ ਰਹਿੰਦਾ ਖਰੋਚਦਾ
ਦਰਦ ਸੁਣਾਉਦਾ ਉਹ
ਘੜੀ ਪਲ ਐਵੇਂ ਬਹਿ ਗਿਆ....

ਮੇਰੀ ਬਿਰਹਾ

ਮੇਰੇ ਗੀਤਾ ਦੀ ਮੈਨੂੰ ਪੀੜ ਸਦਾ
ਰਾਤਾ ਨੂੰ ਆਣ ਉਠਾਂਲਦੀ ਏ.......
ਚੰਨ ਏਕਮ ਦਾ ਕੁੱਝ ਪੁੱਛਦਾ ਏ
ਪੋਣ ਹਿਜਰਾ ਦੀ ਬਾਤ ਪਾਂਵਦੀ ਏ......

ਤਾਰੇ ਜਿਉ ਗੱਲਾ ਕਰਦੇ ਨੇ
ਜਿਉ ਗੀਤ ਕੋਈ ਸੋਗੀ ਪੜਦੇ ਨੇ...........
ਹਿਜਰਾ ਦਾ ਟੁੱਕ ਖਲੇਰਦੇ ਨੇ
ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਵਿੱਚ ਹਾਮੀ ਭਰਦੇ ਨੇ.......

ਇੱਕ ਚੁੱਪ ਹਨੇਰੀ ਰਾਤ ਜਹੀ
ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਬਿਠਾਂਲਦੀ ਏ..........

ਮੈਨੂੰ ਬਿਰਹਾ ਕੁੱਛੜ ਚੱਕਦੀ ਏ
ਲੈ ਗੋਦੀ ਦੇ ਵਿੱਚ ਹੱਸਦੀ ਏ........
ਇਸ਼ਕੇ ਦੀ ਲੋਰੀ ਗਾਉਦੀ ਏ
ਮੈਨੂੰ ਵਾਂਗ ਪੂਤਣਾ ਲੱਗਦੀ ਏ..........

ਕੁੱਛੜ ਓ ਚਾ ਕੇ ਇਸ਼ਕੇ ਦੀ
ਮੈਨੂੰ ਪਹਿਲਾ ਓ ਪਾਠ ਪੜਾਂਵਦੀ ਏ.........

ਮੈ ਚੁੱਪ ਫਿਰ ਗੱਲਾ ਸੁਣਦਾ ਹਾਂ
ਤੇ ਆਪਣੀ ਪੀੜ ਨੂੰ ਬੁਣਦਾ ਹਾਂ........
ਫਿਰ ਸੱਭੇ ਚੁੱਪ ਹੋ ਜਾਦੇ ਨੇ
ਮੈ ਚੁੱਪ ਚੋ ਹੋਕਾ ਸੁਣਦਾ ਹਾਂ..........

ਮੇਰੇ ਪੋਤੜੇ ਵਿੱਗ ਫਿਰ ਕਿਧਰੇ
ਇੱਕ ਸੱਪਣੀ ਆਣ ਫੁਕਾਰਦੀ ਏ..............

ਮੈ ਪੀੜ ਵਸਲ ਦੀ ਮੰਗਦਾ ਹਾਂ
ਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੋ ਸੰਗਦਾ ਹਾਂ.........
ਓ ਐਸਾ ਮੈਨੂੰ ਡੰਗਦੀ ਏ
ਫਿਰ ਮੈ ਨਾ ਕਿਸੇ ਦੇ ਅੰਗ ਦਾ ਹਾਂ.......

ਮੇਰੀ ਸੱਜਰੀ ਪੀੜ ਫਿਰ ਇੱਕ
ਵਾਕ ਬਿਰਹੋ ਦਾ ਲੇਂਵਦੀ ਏ...................

ਮੇਰੀ ਜੇਠ ਜਵਾਨੀ ਹਰਦੀ ਏ
ਤੇ ਧੁੱਪ ਹਾੜ ਦੀ ਠਰਦੀ ਏ..........
ਏ ਲੱਗ ਕੰਧਾ ਸੰਗ ਰੋਦੀਂ ਏ
ਜਦ ਬਿਰਹਾ ਛੱਜੇ ਛੱਟਦੀ ਏ..........

ਇਹ ਸੂਤਕ ਰੁੱਤ ਤੋਂ ਮਰਨ ਰੁੱਤ
ਤੱਕ ਮੇਰੇ ਗੀਤ ਜੰਗਾਂਲਦੀ ਏ.

ਸ਼ਹਿਰ ਤੇਰੇ ਦਾ ਰਸਤਾ

ਸ਼ਹਿਰ ਤੇਰੇ ਦਾ ਰਸਤਾ ਹੀ ਦੀਵਾਨਿਆਂ ਦੇ ਵਾਂਗ ਮਿਲਦਾ ਏ।
ਬਾਕੀ ਹਰ ਕੋਈ ਇੱਥੇ ਬੇਗਾਨਿਆਂ ਦੇ ਵਾਂਗ ਮਿਲਦਾ ਏ।

ਕਿਸ-ਕਿਸ ਗੱਲ ਤੇ, ਦੱਸ ਮੈਂ ਕਰਾਂ ਇਤਰਾਜ,
ਕਿ ਹਰ ਸ਼ਬਦ ਹੀ ਤਾਨਿਆਂ ਦੇ ਵਾਂਗ ਮਿਲਦਾ ਏ।

ਦੋ ਨੈਣਾਂ ਤੇ ਦਿਲ ਨੇ ਜੋ ਕੀਤੀ ਸੀ ਖਤਾ,
ਉਹਦਾ ਦੁਖ ਵੀ ਹਰਜਾਨਿਆਂ ਦੇ ਵਾਂਗ ਮਿਲਦਾ ਏ।

ਜਿੰਦਗੀ ਤਾਂ ਬਸ ਇਕ ਕੈਦ ਜਿਹੀ ਬਣ ਕੇ ਰਹਿ ਗਈ,
ਹੁਣ ਤਾਂ ਆਪਣਾ ਘਰ ਵੀ ਤਹਖਾਨਿਆਂ ਦੇ ਵਾਂਗ ਮਿਲਦਾ ਏ।

ਇਉ ਘੇਰ ਲੈਂਦੀ ਹੈ ਹਰ ਥਾਂ ਸ਼ਮਾਂ ਬਣ ਕੇ ਮੌਤ,
ਜਿਵੇਂ ਹਰ ਆਸਿਕ ਹੀ ਪਰਵਾਨਿਆਂ ਦੇ ਵਾਂਗ ਮਿਲਦਾ ਏ।

ਸਾਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਆ ਪੰਜਾਬੀ

ਸਾਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਆ ਪੰਜਾਬੀ,
ਟੌਰ ਰੱਖੀਦੀ ਨਵਾਬੀ,
ਨਹੀਓਂ ਕਰੀਦੀ ਖਰਾਬੀ,
ਅਜਮਾਕੇ ਵੇਖ ਲਓ. . . .

....ਯਾਰੀ ਜਿੱਥੇ ਅਸਾਂ ਲਾਈ,
ਸਦਾ ਤੋੜ ਨਿਭਾਈ,
ਇਹ ਇਤਿਹਾਸ ਦੀ ਸੱਚਾਈ,
ਅਜਮਾਕੇ ਵੇਖ ਲਓ....

....ਡੱਬ ਰੱਖੀ ਪਿਸਤੌਲ,
ਪੈਂਦੇ ਵੈਰੀਆਂ ਦੇ ਹੌਲ,
ਨਹੀਓ ਕਰਦੇ ਮਖੌਲ,
ਅਜਮਾਕੇ ਵੇਖ ਲਓ....

....ਜਿੱਥੇ ਲਾਉਂਦੇ ਆ ਪਰੀਤ,
ਮਾੜੀ ਰੱਖੀਦੀ ਨੀ ਨੀਤ,
ਸਾਡੇ ਪੁਰਖਾਂ ਦੀ ਰੀਤ,
ਅਜਮਾਕੇ ਵੇਖ ਲਓ....

....ਅਸੀਂ ਗੱਭਰੂ ਜਵਾਨ,
ਕਰੀਏ ਫਤਿਹ ਹਰ ਮੈਦਾਨ,
ਸਾਡੀ ਵੱਖਰੀ ਏ ਸ਼ਾਨ,
ਅਜਮਾਕੇ ਵੇਖ ਲਓ....

....ਲਏ ਜੀਹਨਾਂ ਜਾਣਕੇ ਪੰਗੇ,
ਸੱਭ ਕੀਲੀ ਉੱਤੇ ਟੰਗੇ,
ਕਦੇ ਮੁੱੜਕੇ ਨਾ ਖੰਘੇ,
ਅਜਮਾਕੇ ਵੇਖ ਲਓ...

....ਸਾਡੀ ਵੀਰਾਂ ਨਾਲ ਸਰਦਾਰੀ,
ਇਹ ਜਾਣੇ ਦੁਨੀਆਂ ਸਾਰੀ,
ਨਹੀਓਂ ਕਰੀਦੀ ਗੱਦਾਰੀ,
ਅਜਮਾਕੇ ਵੇਖ ਲਓ....

....ਵੈਰ ਪਾਈਏ ਸਦਾ ਝੱਟ,
ਸੱਖਤ ਚੋਬਰਾਂ ਦੇ ਪੱਟ,
ਨਹੀਓਂ ਕਿਸੇ ਨਾਲੋਂ ਘੱਟ,
ਅਜਮਾਕੇ ਵੇਖ ਲਓ....

....ਰੋਅਬ ਪਾਈਦਾ ਨੀ ਫੋਕਾ,
ਕੱਢ ਵੇਖੋ ਲੇਖਾ-ਜੋਖਾ,
ਕਦੀ ਕਰੀਦਾ ਨੀ ਧੋਖਾ,
ਅਜਮਾਕੇ ਵੇਖ ਲਓ....

....ਅਸੀਂ ਸ਼ੇਰਾਂ ਜਿਹੇ "ਜੱਟ",
ਡੂੰਘੀ ਮਾਰਦੇ ਆ ਸੱਟ,
ਕੱਢਈਏ ਵੈਰੀਆਂ ਦੇ ਵੱਟ,
ਅਜਮਾਕੇ ਵੇਖ ਲਓ....

....ਸਾਡੇ ਗੀਤ ਆ ਅਵੱਲੇ,
ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਬੱਲੇ-ਬੱਲੇ,
ਹੋ ਨਹੀਓਂ ਕਿਸੇ ਨਾਲੋਂ ਥੱਲੇ,
ਅਜਮਾਕੇ ਵੇਖ ਲਓ.

ਸੋਹਣੀ-ਮਹਿਵਾਲ

ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਚਨਾਬ ਨਦੀ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਤੁਲਾ ਨੂੰ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਹੋਈ ਸੋਹਣੀ, ਕੁਮਹਾਰ ਦੇ ਕੁੜੀ ਸੋਹਣੀ ਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਦੀ ਕੀ ਗੱਲ ਸੀ. ਉਸ ਦਾ ਨਾਂ ਸੋਹਣੀ ਅਤੇ ਰੂਪ ਵੀ ਸੁਹਾਣਾ ਸੀ. ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਇੱਕ ਮੁਗਲ ਵਪਾਰੀ ਦੇ ਗ ਹਰ ਜਨਮ ਲਿਆ ਇੱਜਤ ਬੇਗ ਨੇ ਜੋ ਅੱਗੇ ਜਾ ਕੇ ਮਹਿਵਾਲ ਕਹਿਲਾਇਆ. ਇੰਨ੍ਹਾਂ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਕਿੱਸੇ ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਾਰੀ ਦੁਨਿਆ ਵਿੱਚ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹਨ. ਘੁਮੱਕੜ ਇੱਜਤ ਬੇਗ ਨੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਅਨੁਮਤੀ ਲੈ ਕੇ ਦੇਸ਼ ਘੁੱਮਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ.

ਦਿੱਲੀ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਨਹੀਂ ਲਗਿਆ ਤੇ ਉਹ ਲਾਹੌਰ ਚਲਾ ਗਿਆ. ਉੱਥੇ ਵੀ ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਸਕੂਨ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ ਤੇ ਉਹ ਘਰ ਵਾਪਿਸ ਆਓਣ ਲਗਿਆ. ਵਾਪਸੀ ਦੇ ਸਮੇਂ ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਉਹ ਗੁਜਰਾਤ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਥਾਂ ਰੁਕ ਕੇ ਤੁਲਾ ਦੇ ਭਾਂਡੇ ਦੇਖਣ ਲਗ ਪਿਆ ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਕੁੜੀ ਸੋਹਣੀ ਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਹੀ ਸਾਰਾ ਕੁੱਝ ਭੁੱਲ ਗਿਆ. ਸੋਹਣੀ ਦੇ ਇਸ਼ਤ ਵਿੱਚ ਗਿਰਫਤਾਰ ਇੱਜਤ ਬੇਗ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਘਰ ਜਾਨਵਰ ਚਰਾਓਣ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਕਰ ਲਈ. ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਮੱਝਾਂ ਚਰਾਓਣ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਮਾਹਿਆਂ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇਸ ਨਾਲ ਹੀ ਉਹ ਮਹਿਵਾਲ ਕਹਿਲਾਓਣ ਲਗ ਪਿਆ. ਮਹਿਵਾਲ ਵੀ ਬਹੁਤ ਖੂਬਸੂਰਤ ਸੀ ਅਤੇ ਉੰਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਮੁਹੱਬਤ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਗਈ.

ਜਦੋਂ ਸੋਹਣੀ ਦੀ ਮਾਤਾ ਨੂੰ ਇਹ ਗੱਲ ਪਤਾ ਚਲੀ ਤੇ ਉਸ ਨੇ ਸੋਹਣੀ ਨੋ ਫਟਕਾਰਿਆ. ਸੋਹਣੀ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਸ ਦੇ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਵਪਾਰੀ ਮਹਿਵਾਲ ਮੱਝ ਚਰਾਓਣ ਵਾਲਾ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ. ਉਸ ਨੇ ਇਹ ਵੀ ਚੇਤਾਵਨੀ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਜੇਕਰ ਉਸ ਨੂੰ ਮਹਿਵਾਲ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ ਤੇ ਉਹ ਜਾਨ ਦੇ ਦੇਵੇਗੀ. ਸੋਹਣੀ ਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਮਹਿਵਾਲ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ. ਮਹਿਵਾਲ ਜੰਗਲ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਸੋਹਣੀ ਦਾ ਨਾਂ ਲੈ ਕੇ ਰੋਣ ਲਗ ਪਿਆ. ਸੋਹਣੀ ਵੀ ਮਹਿਵਾਲ ਦੇ ਇਸ਼ਕ ਵਿੱਚ ਦੀਵਾਨੀ ਸੀ. ਉਸ ਦਾ ਵਿਆਹ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨਾਲ ਹੋ ਗਿਆ, ਪਰ ਸੋਹਣੀ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਕਬੂਲ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ.

ਉੱਥੇ ਮਹਿਵਾਲ ਨੇ ਆਪਣੇ-ਖੂਨੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਲਿਖਿਆ ਖਤ ਸੋਹਣੀ ਨੂੰ ਭੇਜਿਆ ਖਤ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਸੋਹਣੀ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੀ ਸੀ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੀ ਰਹਾਂਗੀ. ਜਵਾਬ ਪਾ ਕੇ ਮਹਿਵਾਲ ਨੇ ਸਾਧੁ ਦਾ ਵੇਸ਼ ਬਣਾਇਆ ਅਤੇ ਸੋਹਣੀ ਨਾਲ ਜਾ ਮਿਲਿਆ. ਦੋਵਾਂ ਦੀ ਮੁਲਾਕਾਤਾਂ ਹੋਣ ਲਗਿਆਂ. ਸੋਹਣੀ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਘੜੇ ਵਿੱਚ ਤੈਰਦੀ ਹੋਈ ਚਨਾਬ ਨਦੀ ਦੇ ਇੱਕ ਕਿਨਾਰੇ ਤੋਂ ਦੂਜੇ ਕਿਨਾਰੇ ਆਓਂਦੀ ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਬਹੁਤ ਦੇਰ ਤਕ ਬੈਠੇ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ. ਇਸ ਦਾ ਪਤਾ ਸੋਹਣੀ ਦੀ ਭਰਜਾਈ ਨੂੰ ਲਗ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਨੇ ਪੱਕੇ ਦੀ ਥਾਂ ਤੇ ਕੱਚਾ ਘੜਾ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ. ਸੋਹਣੀ ਨੂੰ ਪਤਾ ਚਲ ਗਿਆ ਕਿ ਉਸ ਦਾ ਘੜਾ ਬਦਲਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਫੇਰ ਵੀ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰੇਮੀ ਨਾਲ ਮਿਲਣ ਦੀ ਲਲਕ ਵਿੱਚ ਕੱਚਾ ਘੜਾ ਲੈ ਕੇ ਚਨਾਬ ਨਦੀ ਵਿੱਚ ਛਾਲ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ. ਕੱਚਾ ਘੜਾ ਟੁੱਟ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਹ ਡੁੱਬ ਗਈ. ਦੂਜੇ ਕਿਨਾਰੇ ਤੇ ਸੋਹਣੀ ਦੇ ਇੰਤਜਾਰ ਵਿੱਚ ਮਹਿਵਾਲ ਪੈਰ ਲਟਕਾਏ ਬੈਠਾ ਸੀ. ਜਦੋਂ ਸੋਹਣੀ ਦਾ ਸ਼ਰੀਰ ਉਸ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਨਾਲ ਟਕਰਾਇਆ ਆਪਣੀ ਪ੍ਰੇਮਿਕਾ ਦੀ ਇਹ ਹਾਲਤ ਦੇਖ ਕੇ ਮਹਿਵਾਲ ਪਾਗਲ ਹੋ ਗਿਆ. ਉਸ ਨੇ ਸੋਹਣੀ ਦਾ ਸ਼ਰੀਰ ਆਪਣੀ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਲੈ ਲਿਆ ਅਤੇ ਚਨਾਬ ਦੀ ਲਹਿਰਾਂ ਵਿੱਚ ਗੁਮ ਹੋ ਗਿਆ. ਸਵੇਰੇ ਜਦੋਂ ਮਛੇਰਿਆਂ ਨੇ ਜਾਲ ਪਾਇਆ ਤੇ ਉੰਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਜਾਲ ਵਿੱਚ ਸੋਹਣੀ-ਮਹਿਵਾਲ ਦੇ ਸ਼ਰੀਰ ਮਿਲੇ ਜੋ ਮਰ ਕੇ ਵੀ ਇੱਕ ਹੋ ਗਏ ਸੀ. ਪਿੰਡ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਉੰਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮੁਹੱਬਤ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਯਾਦਗਾਰ ਸਮਾਰਕ ਬਣਾਇਆ ਜਿਸ ਨੂੰ ਮੁਸਲਮਾਨ ਮਜਾਰ ਅਤੇ ਹਿੰਦੂ ਸਮਾਧੀ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ. ਕੀ ਫਰਕ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ ਕੋਈ ਮਜਹਬ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ. ਅੱਜ ਸੋਹਣੀ ਅਤੇ ਮਹਿਵਾਲ ਸਾਡੇ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਹਨ ਪਰ ਜਿੰਦਾ ਹੈ ਉੰਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਅਮਰ ਮੁਹੱਬਤ.

ਉਜੜੇ ਹੋਏ ਦਿਲ ਦਾ ਰਾਹ

ਤੇਰੇ ਤੇ ਆਈਆਂ ਲਾਲੀਆਂ ਦੂਣੀਆਂ ਤੇ ਤੀਣੀਆਂ
ਸਾਡੇ ਤੇ ਪਤਝੜ ਜਿਹੀ ਪੌਣ ਦੇ ਆਉਂਣ ਨਾਲ ।

ਤੇਰਾ ਗਰੂਰ ਹੋਰ ਵੀ ਜਿਆਦਾ ਸੀ ਹੋ ਗਿਆ
ਤੇਰੇ ਤੇ ਚੰਨ ਦੇ ਵਿਚਲਾ ਅੰਤਰ ਮਿਟਾਉਂਣ ਨਾਲ

ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਹੀ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਇਸ ਕੋਸਿਸ਼ ਦੇ ਵਿੱਚ
ਸਾੜ ਲਏ ਸਭ ਚਾਅ ਸੂਰਜ ਤੱਕ ਪਹੁਚਾਉਂਣ ਨਾਲ

ਉਜੜੇ ਹੋਏ ਦਿਲ ਦਾ ਰਾਹ ਗਮਾਂ ਨੂੰ ਦਿਸ ਪਿਆ
ਸਰਦਲ ਤੇ ਇਕ ਪਿਆਰ ਦਾ ਦੀਪਕ ਜਗਾਉਂਣ ਨਾਲ

ਓ ਆਪੇ ਹੀ ਹਾਰ ਗਿਆ ਬਾਜੀ ਇਹ ਪਿਆਰ ਦੀ
ਗੈਰਾਂ ਨਾਲ ਮਿਲ ਕੇ ਸਾਨੂੰ ਹਰਨਾਉਂਣ ਨਾਲ

ਰਹਿੰਦੇ ਖੂਹੰਦੇ ਅਸੀ ਉਸ ਦਿਨ ਉਜੜ ਗਏ
ਤੇਰੇ ਨਾ ਦੀ ਸਹਿਰ ਵਿੱਚ ਮਹਿਫਿਲ ਸਜਾਉਂਣ ਨਾਲ

ਸ਼ਾਇਰ ਨੂੰ ਉਸ ਥਾਂ ਤੋਂ ਕੀ ਮਿਲਣੀ ਸੀ ਵਾਹ ਵਾਹ
ਮੁਰਦਿਆਂ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਕਵਿਤਾ ਸੁਨਾਉਂਣ ਨਾਲ

ਰੱਬ ਜਾਣਦਾ ਮੈਂ ਤੇਰੈ ਨਾਲ ਧੌਖਾ ਨਹੀ ਕਮਾਇਆ

ਰੱਬ ਜਾਣਦਾ ਮੈਂ ਤੇਰੈ ਨਾਲ ਧੌਖਾ ਨਹੀ ਕਮਾਇਆ,
ਤੂੰ ਕਿਵੇਂ ਕਿਹ ਦਿੱਤਾ, ਮੈਂ ਹੌ ਗਿਆ ਪਰਾਇਆ,
ਤੂੰ ਯਾਦ ਕਰ ਆਪਣਾ ਪਿਆਰ ਰੂਹਾਂ ਤੱਕ ਸੀ,
ਮੈਂ ਕਦੇ ਤੇਰੈ‍ ਜਿਸਮ ਤੇ ਹੱਕ ਨਹੀ ਸੀ ਜਤਾਇਆ|

ਨੀਂ ਹੀਰੈ ਤੂੰ ਦਿਲ ਆਪਣੇ ਨੂੰ ਵੇਖ ਫਰੌਲ,
ਦੂਰ ਨਹੀ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਹਾਂ ਤੇਰੈ ਕੌਲ,
ਤੇਰੈ ਕੱਨਾਂ ਵਿੱਚ ਗੂੰਜਦੇ ਮੇਰੀ ਵੰਝਲੀ ਦੇ ਬੌਲ,
ਨਾਲੈ ਹੱਸਦੀ ਤੂ ਚੇਤੈ ਕਰਕੈ ਮੇਰੈ ਇਕਰਾਰ-ਕਲੌਲ|

ਲਾਰਿਆਂ ਤੇ ਤਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਗਿਣੀ ਦਾ ਨਹੀ ਹੂੰਦਾ,
ਡੂੰਘੀਆਂ ਸੌਚਾਂ ਨੂੰ ਮਿਣੀ ਦਾ ਨਹੀ ਹੂੰਦਾ,
ਸੱਚ ਆਖਾਂ ਹੀਰੈ ਤੇਨੂੰ ਝੂਠ ਕੌਈ ਸੁਣਾਇਆ ਨਹੀ,
ਪਿਆਰ ਤੇਰੈ ਜਿਸਮ ਨਾਲ ਮੈਂ ਕਦੈ ਪਾਇਆ ਹੀ ਨਹੀ|

ਰੂਹ ਤੇਰੀ ਨੂੰ ਵੱਧ ਰੱਬ ਤੌਂ ਵੀ ਚਾਹਿਆ,
ਤੂੰ ਕਿਹੰਦੀ ਏ ਪਿਆਰ ਤੇਰਾ ਮੈਨੂੰ ਸਮਜ ਨਹੀ ਆਇਆ,
ਪਿਛਲੇ ਜਨਮ ਚੱ ਤਾਂ ਛਾਇਦ ਨਹੀ ਸੀ ਲਿਖੀ,
ਇਸ ਵਾਰੀ ਰੱਬ ਤੌਂ ਮੰਗ ਕੇ ਤੇਨੂੰ ਨਸੀਬ ਚੱ ਲਿਖਵਾਇਆ|

ਦੌਸਤੀ

ਦੌਸਤੀਆਂ ਰਿਸ਼ਤੇ ਸਿਰਫ ਨਾਮ ਹੀ ਰਿਹ ਗਿਆ ਹੈ ਇਹਨਾਂ ਦਾ,
ਉਹ ਕਾਹਦੇ ਆਪਣੇ ਜ਼ਮੀਰ ਹੀ ਸੜ ਗਿਆ ਹੈ ਜਿਹਨਾਂ ਦਾ,

ਵਕਤ ਨਾਲ ਬਦਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ,ਹਰ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦਾ ਮਿਜ਼ਾਜ,
ਪਲ ਵਿੱਚ ਹੀ ਉਤਰ ਜਾ਼ਦਾ ਜਿਵੇ਼ ਰੰਗ ਕੱਚੀ ਹਿਨਾਂ ਦਾ,

ਸੁੱਟ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਕੁਝ ਲੋਕ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਨੂੰ ਰੁਮਾਲ ਵਾਂਗ ਵਰਤ ਕੇ,
ਮਤਲਬ ਕੱਢ ਕੇ ਵਕਤ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਜਾਣਾ ਕੰਮ ਹੈ ਜਿਹਨਾਂ ਦਾ,

ਹੁਣ ਤਾ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਧੋਖਾ ਹਰ ਵਫਾ ਦੇ ਬਦਲੇ,
ਨਾ ਕੋਈ ਫਰਕ ਰਿਹਾ ਆਪਣਿਆਂ ਬੇਗਾਨਿਆਂ ਦਾ,

ਮੂੰਹ ਤੌਂ ਆਖਦੇ ਨਾ ਬੁਰਾ ਪਰ ਕਰਦੇ ਵੀ ਨਾ ਕੁਝ ਚੰਗਾ,
ਨਾਮ ਹੈ ਦੋਸਤੀ ਪਰ ਅੰਦਾਜ਼ ਹੈ ਦੁਸਮਨਾਂ ਦਾ

ਸੁਰਜੀਤ ਪਾਤਰ - ਚੰਨ ਦੀ ਚਾਨਣੀ

ਇਹ ਜੋ ਚੰਨ ਦੀ ਚਾਨਣੀ ਹੈ,ਇਹ ਜੋ ਤਾਰਿਆਂ ਦੀ ਲੋਅ ਹੈ
ਪਡ਼ੀਏ ਤਾਂ ਤੇਰਾ ਖਤ ਹੈ,ਸੁਣੀਏ ਤਾਂ ਤੇਰੀ ਸੋਅ ਹੈ
ਜੋ ਤੂੰ ਉਮਰ ਭਰ ਜਗਾਏ, ਤੇ ਦਰੀਂ ਘਰੀਂ ਟਿਕਾਏ
ਤੇਰੇ ਚਿਹਰੇ ਉੱਤੇ ਅੱਜ ਵੀ ,ਓਹਨਾ ਦੀਵਿਆਂ ਦੀ ਲੋਅ ਹੈ

ਇਹ ਜੋ ਚੰਨ ਦੀ ਚਾਨਣੀ ਹੈ,ਇਹ ਜੋ ਤਾਰਿਆਂ ਦੀ ਲੋਅ ਹੈ
ਤੇਰੇ ਲਫ਼ਜ ਨੇ ਲ਼ਹੂ ਵਿੱਚ,ਤੇਰਾ ਰਾਗ ਹੈ ਰ਼ਗਾਂ ਵਿੱਚ
ਐ ਗਜ਼ਲ ਵਸੇਂ ਤੂੰ ਸਾਹੀਂ,ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਕੀ ਲੁਕੋ ਹੈ
ਜੋ ਵੀ ਬਾਤ ਤੂੰ ਕਹੀ ਹੈ, ਸੱਜਰੀ ਹਵਾ ਜਿਹੀ ਹੈ
ਇਹ ਬਹਾਰ ਦਾ ਸੁਨੇਹਾ,ਤੇ ਸਵੇਰਿਆਂ ਦੀ ਸੋਅ ਹੈ

ਇਹ ਜੋ ਚੰਨ ਦੀ ਚਾਨਣੀ ਹੈ,ਇਹ ਜੋ ਤਾਰਿਆਂ ਦੀ ਲੋਅ ਹੈ
ਇਹ ਚੰਨ ਦੀ ਚਾਨਣੀ ਵੀ, ਧੁੱਪ ਦਾ ਹੀ ਤਰਜ਼ਮਾ ਹੈ
ਤੇ ਇਹ ਧੁੱਪ ਵੀ ਓਡ਼ਕਾਂ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਬਲ ਰਹੇ ਦੀ ਲੋਅ ਹੈ

ਨਫ਼ਰਤ ਦੇ ਤੀਰ ਚਲਦੇ,ਐਪਰ ਨਾ ਮੈਨੂੰ ਖਲ਼ਦੇ
ਮੇਰੀ ਆਤਮਾ ਦੁਆਲੇ ,ਤੇਰੇ ਪਿਆਰ ਦੀ ਸੰਜੋ ਹੈ
ਇਹ ਜੋ ਚੰਨ ਦੀ ਚਾਨਣੀ ਹੈ,ਇਹ ਜੋ ਤਾਰਿਆਂ ਦੀ ਲੋਅ ਹੈ

ਤੇਰੇ ਲਫ਼ਜ ਨੇ ਲ਼ਹੂ ਵਿੱਚ,ਤੇਰਾ ਰਾਗ ਹੈ ਰ਼ਗਾਂ ਵਿੱਚ
ਐ ਗਜ਼ਲ ਵਸੇਂ ਤੂੰ ਸਾਹੀਂ,ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਕੀ ਲੁਕੋ ਹੈ
ਇਹ ਜੋ ਚੰਨ ਦੀ ਚਾਨਣੀ ਹੈ,ਇਹ ਜੋ ਤਾਰਿਆਂ ਦੀ ਲੋਅ ਹੈ

ਮੇਰੇ ਜੁਰਮ ਦਾ

ਮੇਰੇ ਜੁਰਮ ਦਾ ਰੱਬ ਏਸਾ ਫੈਸਲਾ ਸੁਨਾਵੇਂ
ਮੈਂ ਹੋਵਾ ਆਖਰੀ ਸਾਹਾਂ ਤੇ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਨ ਆਵੇ
ਮੇਰੇ ਸੀਨੇ ਉਤੇ ਹੋਏ ਹੋਣ ਜਖਮ ਹਜ਼ਾਰਾਂ
ਮੇਰਾ ਦੇਖ-ਦੇਖ ਹਾਲ ਉਹਦੀ ਅੱਖ ਭਰ ਆਵੇ
ਮੈਨੂੰ ਬੁੱਕਲ ਚ ਲੈ ਕੇ ਉਹ ਭੁੱਬਾ ਮਾਰ ਰੋਵੇ
ਬਸ ਅੱਜ ਮੇਰੇ ਉਤੇ ਇੰਨਾ ਹੱਕ ਉਹ ਜਤਾਵੇ
ਪਹਿਲਾ ਰੁਸਦਾ ਸੀ ਉਹ ਜਿਵੇਂ ਗੱਲ-ਗੱਲ ਉਤੇ
ਅੱਜ ਫਿਰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਕਿਸੇ ਗੱਲੋਂ ਰੁਸ ਜਾਵੇ
ਫਿਰ ਰੋਦਾਂ-ਰੋਦਾਂ ਕਹੇ ਤੈਨੂੰ ਕਦੇ ਨੀ ਬੁਲੌਣਾ
ਉਹਦਾ ਸੁਣ ਕੇ ਜਵਾਬ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਟੁਟ ਜਾਵੇਂ
ਇਹ ਕਰਮ ਦੀਆ ਖੇਡਾ ਉਹਨੂੰ ਕਿਵੇ ਸਮਝਾਵਾਂ
ਉਹਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਮੈਂ ਜਾਵਾਂ ਦਿਲ ਮੇਰਾ ਵੀ ਨਾ ਚਾਹਵੇ
ਉਹਨੂੰ ਦੇਖ ਦਿਆ ਮੇਰੀ ਸਾਰੀ ਲੰਘ ਜੇ ਉਮਰ
ਮੇਰਾ ਆਖਰੀ ਉਹ ਸਾਹ ਏਨਾ ਲੰਮਾ ਹੋ ਜਾਵੇ
ਬਸ ਪੂਰੀ ਕਰ ਦੇਵੇ ਮੇਰੀ ਆਖਰੀ ਉਮਗ
ਮੇਰੀ ਲਾਸ਼ ਨੂੰ ਉਹ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਢੱਕ ਜਾਵੇ
ਮੈ ਆਵਾਗੀ ਉਡੀਕੀ ਅਗਲੇ ਜਨਮ
ਜਾਂਦੀ-ਜਾਂਦੀ ਝੂਠਾ ਜਿਹਾ ਵਾਦਾ ਕਰ ਜਾਵਾਂ
ਉਹਦੇ ਸਾਮਣੇ ਮੇਰੇ ਨੈਣਾ ਦੇ ਚਿਰਾਗ ਬੁਝ ਜਾਣ
ਉਹਦੀ ਪੁੰਨਿਆ ਨੂੰ ਮੱਸਿਆ ਦਾ ਦਾਗ ਲੱਗ ਜਾਵੇ
ਮੱਥਾ ਰਗੜ-ਰਗੜ ਮੰਗੇ ਫਰਿਆਦਾ
ਪਰ ਉਹਦਾ ਯਾਰ ਕਦੇ ਫਿਰ ਮੁੜ ਕੇ ਨਾ ਆਵੇ

ਸਾਡਾ ਫੱਕਰਾ ਦਾ

ਸਾਡਾ ਫੱਕਰਾ ਦਾ ਕੀ ਜਿਉਣਾ ਤੇ ਕੀ ਮਰਨਾ ਹੈ,
ਸਾਡੀ ਕਿਸਮਤ ਦੋ ਵਿੱਚ ਹਾਰ ਲਿਖੀ
ਅਸੀ ਪੈਰ-ਪੈਰ ਤੇ ਹਰਨਾ ਹੈ,
ਸਾਡੇ ਜਿੳਣ ਦੀ ਕਿਸੇ ਨੂ ਖੁਸ਼ੀ ਨਹੀਂ
ਨਾ ਮਰਨ ਦਾ ਗਮ ਕਿਸੇ ਨੇ ਕਰਨਾ ਹੈ,
ਸਾਡੀ ਬੇਵਸ ਲਾਸ਼ ਨੂ ਦੇਖ ਕੇ
ਨਾ ਦਿਲ ਕਿਸੇ ਦਾ ਭਰਨਾ ਹੈ,
ਰੁੱਖ ਮੇਰੀ ਕਬਰ ਤੇ ਕੌਈ ਉਗਨਾ ਨਹੀਂ
ਤੇ ਨਾਹੀਂ ਫੁੱਲ ਕਿਸੇ ਨੇ ਧਰਨਾ ਹੈ,

ਮੇਰੇ ਕੁਝ ਯਾਰ

ਕੁਝ ਯਾਰ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲੇ ਨੇ ਭਰਾਵਾਂ ਵਰਗੇ
ਆਪਣੇ ਜੌ ਹੱਥੀਂ ਸਿਰ ਛਾਵਾਂ ਕਰਦੇ

ਕੁਝ ਮੈਨੂੰ ਨਸ਼ਿਆ ਦੇ ਵੱਲ ਝੌਕਦੇ
ਕੁਝ ਮੈਨੂੰ ਬਾਹਾਂ ਫੜ-ਫੜ ਰੌਕਦੇ

ਕਈਆ ਦੀ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਰੜਕ ਰਿਹਾ
ਕਈਆ ਦੇ ਦਿਲਾਂ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਧੜਕ ਰਿਹਾ

ਕੁਝ ਮੰਗਦੇ ਨੇ ਮੇਰੇ ਲਈ ਜਵਾਨ ਰੁੱਤਾਂ ਨੂੰ
ਕੁਝ ਮਾਰ ਕੇ ਨੇ ਖੁਸ਼" ਬਰਾੜਾ "ਦੇ ਪੁੱਤ ਨੂੰ

ਇਹ ਚੌੜੀਆਂ ਛਾਤੀਆਂ ਵਾਲੇ ਜਦ ਤੇਰੇ ਸੀਨੇ ਵਿਚ ਆ ਵੱਜਣਗੇ,

ਇਹ ਚੌੜੀਆਂ ਛਾਤੀਆਂ ਵਾਲੇ ਜਦ ਤੇਰੇ ਸੀਨੇ ਵਿਚ ਆ ਵੱਜਣਗੇ,
ਹੁਣ ਰੱਖੀਂ ਹੌਂਸਲਾ ਵੈਰੀਆ ਤੂੰ.. ਮੇਰੇ ਪੁੱਤ ਮੈਦਾਨ ‘ਚ ਗੱਜਣਗੇ,
ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਆਂ ਹੀ ਹਥਿਆਰ..ਤੁਹਾਡੇ ਇਹੀ ਖਤਮ ਕਰਨ ਦੇ ਰਾਹ ਪੁੱਤਰੋ,
ਇਹਨੇ ਭੱਜਣਾ ਪਰ ਭੱਜ ਹੋਣਾ ਨਹੀਂ, ਭਾਵੇਂ ਕਿੰਨੀ ਲਾ ਲਏ ਵਾਹ ਪੁੱਤਰੋ
ਇਕ ਦਰੋਪਦੀ ਕਰਕੇ ਮਹਾਭਾਰਤ, ਸੀਤਾ, ਰਮਾਇਣ ਰਚਾ ਗਈ ਸਦੀਆਂ ਲਈ,
ਮੈਨੂੰ ਭਗਤ ਦੀ ਮੌਤ ਦਾ ਮੁੱਲ ਮੋੜੋ, ਭਾਵੇਂ ਖੂਨ ਪਾਣੀ ਬਣਾ ਦਿਓ ਨਦੀਆਂ ਲਈ…

welcome friends

welcome to my blogger

from
Pirt brar